Terwijl het inmiddels al heerlijk lente weer is, zit ik binnen hard aan het werk in een poging mijn blog enigszins bij te schrijven. Deze gaat over de week van 17 tot en met 23 februari en heeft een aantal hele belangrijke gebeurtenissen erin! Namelijk mijn reis naar Scotland met Sandraaaa :D

Voordat ik naar Schotland zou gaan had ik eerst nog drie dagen met m'n lieve meiden die beide vakantie hadden. Op de maandag zouden we naar het aquarium gaan, maar Tegan had 's ochtends zwemmen dus moest ik met Mo wachten tot zij thuis zou komen. Mo en ik hebben eerst ander half uur gespeeld met haar salvanians. Ze had al 's ochtends vroeg alvast al haar poppetjes uitgestald, families bij elkaar gezocht, een verhaal lijn bedacht, een heel huis in elkaar gezet en de kleren gesorteerd. Voor de mensen die iets minder op de hoogte zijn van kinderspeelgoed dezer dagen, salvanians zijn kleine diertjes waar je mee kan spelen ze zijn een beetje als lego maar dan met een zacht vachtje. Denk niet dat het nu heel veel duidelijker is, maar ze zijn wel schattig en weer eens iets anders dan het gebruikelijke lego waar we normaal mee spelen. Aangezien ik er geen voorstander ben om vier uur lang op de grond te kruipen en te spelen vond ik het na ander half uur hoog nodig de tijd voor een andere activiteit. Mo had wel een leuk idee, ze wilde graag schilderen. We besloten beide om een prinses te tekenen en die met glitterverf in te kleuren. Daar waren we redelijk snel klaar mee waardoor we besloten om een verhaal bij de prinses te bedenken. Uiteindelijk kwamen we op het idee om onze verhaaltjes te ontwikkelen in een heus sprookjesboek. Mo haar prinses heette May en de mijne Emma, ze waren hartsvriendinnen en in ieder verhaal beleefde ze een avontuur. Aan het einde van het verhaal gingen ze naar bed en bedachten ze een nieuwe droom, die dan in het opvolgende verhaal zou uitkomen. Om het nog een tandje moeilijker voor onszelf te maken, hebben we er voor gezorgd dat onze verhaallijnen overeen kwamen met elkaar. Iedere keer verwerkte we het verhaal van de ene prinses in het verhaal van de andere prinses en dat de dromen gelijk met elkaar opliepen. Ondertussen kwam Tegan thuis van zwemmen dus hebben we onze spullen gepakt en zijn we naar het aquarium gegaan. De wachtrij was redelijk demotiverend dus had ik als taak mijn meiden te entertainen. Gelukkig waren we omgeven door meerdere 'speciale' mensen en werd die taak voornamelijk overgenomen door hen. Eenmaal in het aquarium was vooral Mo erg onder de indruk van alle vissen, kwallen, schildpadden, pinguïns, zeepaardjes en wat er nog meer rond zwom. De haaien waren iets minder populair bij ons, zeker op het moment dat er ééntje uit het niets voor het raam waar Mo net stond te kijken langs kwam. Ze schrok nogal en ik heb vervolgens met een trillend rietje rond gelopen. Eenmaal thuis waren ze allebei vrij moe en hebben we als uitzondering de tv aangezet en gezellig met z'n alle een film gekeken. In de avond ben ik Sandra gaan vergezellen die alleen thuis was. Het idee was om naar de Nero te gaan voor een lekker bakkie koffie, maar die was helaas gesloten. Gelukkig voor ons zijn er minstens zes koffie zaken te vinden in Putney dus zijn we maar naar de Costa gegaan. Na de koffie zijn we doorgelopen naar Sandra's huis om ditmaal The Hobbit te kijken, in een poging rustig af te kicken van het weekend waar we natuurlijk onze Lord of the Rings marathon hadden.

Dinsdag had ik weer een hele dag met m'n meiden. Ditmaal zouden we naar de bioscoop gaan en iets lekkers bakken. Tigs had 's ochtends weer zwemmen dus Mo en ik zijn verder gegaan met het verhaal waar we waren gebleven met de Salvanians. Door het constante verandering van verhalen die nogal gelijk aan elkaar oplopen kan ik mn niet meer goed herinneren wat we precies hebben gedaan. Maar aangezien Mo op dat moment nog in haar 'Frozen' (dat is die ene film) periode zat ga ik er van uit dat minstens één iemand ijs krachten had, iemand Elsa heette en iemand zogenaamd de stem van Idina Menzel had. Na het spelen hebben we gewerkt aan ons sprookjesboek. Daarna was het tijd om op pad te gaan naar de bioscoop waar we de film Mr. Peabody and Sherman zouden gaan. Daar aangekomen bleek dat we niet met z'n alle naast elkaar konden zitten, omdat ik ze niet wilde teleurstellen zijn we toch maar gegaan. Mo heb ik uiteindelijk maar op mijn schoot genomen zodat ze niet met z'n tweeën alleen zaten. Was erg gezellig en de film was ook best grappig. Tiggy wilde het niet toegeven, maar ook zij heeft het erg naar haar zin gehad bij de film. Thuis besloten we dat het tijd werd om wat lekkers te bakken. Voor Mo haar verjaardag in oktober had ik haar twee kookboeken gegeven en sinds dat moment wil ze al heel graag koekjes bakken daaruit dus besloten we dat te doen. Mijn meiden hebben gelukkig alles behalve het volste vertrouwen in mijn bakkunsten, waar ik heel eerlijk gezegd niks van kan begrijpen. Als uitwerking was dit dat ik vooral mocht begeleiden en dat zij dan wel de moeilijke taken deden. Het kneden, het mixen van ingrediënten en de koekjes op de meest originele manier uit het deeg drukken. Al snel kwamen ze er achter dat het toch niet helemaal lukte en apprecieerde ze mijn genialiteit en bakkunsten uiteindelijk wel. Afijn, na de koekjes in de oven te hebben gestopt was het tijd om weer wat anders te verzinnen. In de tussentijd hebben we gespeeld en gekleurd. Toen de koekjes eenmaal klaar waren moest er natuurlijk geproefd worden en heb ik het voor elkaar gekregen om ze zodanig weinig te laten eten dat ze die avond beide braaf hun avond eten op hebben gekregen.

Die avond ben ik samen met Sandra naar onze standaard dinsdagavond les geweest, Armageddon. Die week zou er gefilmd worden waar ik alles behalve zin in had, gelukkig voor mij ben ik er onder uit gekomen. Jammer genoeg werd ons wel beloofd dat het de eerst volgende les daadwerkelijk gefilmd zou worden, als we bezwaar aan wilde tekenen dan mocht dat. Wat ik dan ook deed, het werd alleen niet serieus genomen...

Op de woensdag stond er eigenlijk op de planning dat ik met mn meiden naar het museum zou gaan. Normaliter is het daar al ongelooflijk druk, in de vakantie periode is het nog erger. Aangezien Tiggy vandaag vrij laat terug zou zijn van het zwemmen besloten we om niet naar het museum te gaan, maar te kiezen voor de speeltuin. In de ochtend was het weer hetzelfde ritueel voor Mo en mij, eerst spelen met de salvanian's vervolgens werken aan ons sprookjesboek om ons daarna klaar te maken om weg te gaan. Het is best een behoorlijk stukje lopen naar de speeltuin, waar we onder andere over een hele enge, hoge, grote, onstabiele, huiveringwekkende brug moeten. Met name ik ben daar niet zo'n fan van wat mijn hostkinderen ook prima doorhebben. Op de brug kwam al snel hun acteertalent naar boven. 'Oh noooo I'm falling, help aannnikaaaa'. 'Oh look there, Annika I think there is something wrong, Annika look look looook!' Ik heb ze duidelijk gemaakt dat ze hun eigen boontjes mochten doppen zolang wij op de brug waren, op een pedagogisch verantwoorde manier natuurlijk, en ben zo snel mogelijk naar de overkant gelopen. In de speeltuin aangekomen wilde we eerst op de grote schommel gaan, maar er kwam al snel een klein jongetje van een jaar of twee, drie aangelopen. Nu had ik er geen problemen mee als hij er ook bij kwam alleen bleef hij er een beetje schreeuwend omheen staan. Zijn au pair kwam aanlopen en nam hem mee dus hebben we er niet al te veel aandacht aan besteed. Op naar onze tweede missie, elkaars voeten aanraken terwijl wij aan het schommelen waren. Ook hier kwam onze aanbidder ons achterna, gelukkig zijn we nog net onder een ongelukje uitgekomen. Op een onbewaakt moment rende Matteo, het jongetje, vol langs de school van Tegan, die hem voor zover ze dat kon op de schommel probeerde te ontwijken. Mo werd hier een beetje nerveus van dus zijn we maar naar een ander toestel gegaan, waar wij nogmaals gevolgd werden door onze nieuwe vriend. Mo vond het niet meer leuk en wilde naar huis, maar de schoonmaakster was er dus konden we helaas nog niet terug. Uiteindelijk hadden we geluk, de au pair nam Matteo mee waardoor wij het alsnog leuk hebben gehad. Op een gegeven moment hadden we een wedstrijdje, we moesten zo snel mogelijk een toestel over klimmen en dan een rondje rennen. Mo was een beetje aan het hannesen en zat op een gegeven moment vast, het is haar uiteindelijk gelukt waarna het Tiggy's beurt was. Zij was wat slimmer en zette dan ook een zeer snelle tijd neer. Nu was het mijn beurt om haar te verslaan, wat mij uiteraard niet is gelukt. Wat ik overduidelijk deed om hen een goed gevoel te geven. Eenmaal thuis aangekomen hebben we een filmpje aangezet. Het ging over robots en was eerlijk gezegd best grappig. Daarna hebben Mo en ik de koekjes die we de dag ervoor hadden gebakken versierd terwij Tigs met haar huiswerk bezig was. We wilde proberen om in thema's te werken. Prinsessen, cowboys, monsters, we hebben goed gebruik kunnen maken van onze in grote getale aanwezige fantasie. Mo is hierna begonnen om haar thee servies te versieren, die ze voor haar verjaardag afgelopen oktober had gekregen. Eerst is ze begonnen met het maken van een ontwerp om het vervolgens te gaan schilderen. Tegan kwam op dat moment ook weer naar beneden dat ze zich verveeld omdat zij haar huiswerk af had. Ik ben daarom met haar ben ik een banaan gaan spelen. Wel volgens onze eigen regels, maar er is niet vals gespeeld en we hebben de grootste lol gehad. Zo vond ik het erg moeilijk om een gloeilamp te raden en kwam Tegan niet op kussen.

Die avond ben ik niet naar de sportschool gegaan, noch naar de pub of een andere plek dichtbij huis. Het was namelijk tijd om met de nachtbus naar Edinburgh te vertrekken! Met een koffer en tas volgeladen ben ik op pad gegaan. Ik had netjes m'n deken, kussen, pantoffels en dergelijke meegebracht om het mezelf zo comfortabel mogelijk te maken. We moesten immers ruim tien uur met de bus en ik was van plan om wat uurtjes slaap in te halen. Sandra en ik waren zo goed op tijd aanwezig dat we min of meer als eerste de bus in konden en we hadden onze stoelen dus voor het kiezen. We zijn voorin gaan zitten waar je wat meer beenruimte had. De man die de kaartjes controleerde zag er extreem oververmoeid uit en wij waren al enigszins argwanend of hij ook de buschauffeur zou zijn. Helaas kwamen onze angstige vermoedens uit en bleek hij inderdaad de chauffeur te zijn. Niet met een geheel veilig gevoel gingen we dan uiteindelijk op pad naar Edinburgh. Nog niet heel erg moe kwamen we er achter dat Sandra naast alles wat ze had meegebracht, één cruciaal detail was vergeten. Ze had heel lief boodschappen gedaan, brood gehaald, nutella, koekjes en al dat lekkers maar was een mes vergeten mee te nemen. We besloten dat, dat geen probleem was en settelde ons comfortabel neer om in slaap te vallen voor de volgende 650 km die ons te wachten stonden.

Hoewel wij ons hadden voorgenomen om lekker te slapen in de bus, bleek dit zo'n typisch gevalletje makkelijker gezegd dan gedaan. In de werkelijkheid bleken de stoelen niet zo comfortabel als onze bedden en bleven we ons toch wel een beetje zorgen maken over de chauffeur en zijn rijkunsten. De eerste twee en een half uur verliepen gelukkig sneller dan we dachten en de bus reed richting een parkeerplaats, oftewel een paaauze! Dachten we, het bleek niet zo te zijn, iets beters namelijk een wisseling van chauffeur!! Een enorm wakkere chauffeur stapte in wat ons wat meer vertrouwen gaf voor de rest van de nacht. De volgende stop was daadwerkelijk een pauze en hebben we de kou getrotseerd om naar de wc te gaan. Bij de tweede stop had ik geen zin om moeilijk te doen en besloot ik om op mijn pantoffels naar buiten te rennen. Springend over plassen warmde ik mezelf ook nog enigszins op. Terwijl we aan het wachten waren op de bus brachten we de McDonald's een bezoekje om ze weer te verlaten met een plastic mesje rijker. Gezien geografie niet bepaald toe behoord aan onze kennis begon op dit moment ook de twijfel toe te slaan of wij nou al wel of niet in Schotland waren. We kwamen er niet achter en besloten dat we het hier bij lieten, niet wachtend op een actie om toe te voegen aan ons eindeloos lange lijstje van blunders. Op dit moment had ik nog geen oog dicht gedaan en ik was dan ook als enige passagier nog klaar wakker. Sandra had inmiddels al zo'n vier uur geslapen en was iets minder moe dan ik. Terwijl het zonnetje op kwam en de bus langzaamaan Edinburgh inreed vielen mijn ogen eindelijk dicht. Om twee minuten later wakker te worden gemaakt door Sandra die mij erop wees dat we net langs het hotel waren gereden.

Onze eerste missie in Edinburgh was het vinden van een goed cafeetje voor een ontbijt. Ik ben met school een paar jaar terug in Edinburgh geweest en het bleek dat ik nog iets had onthouden van de weg daar. Al snel kwamen we aan op de high street en hebben we wat lekkers gevonden waarna het tijd werd om ons in de Schotse Starbucks te vertoeven om de rest van de dag te plannen. Na een soort van planning te hebben gemaakt was het tijd om ons hotel te zoeken. Sandra had het gezien tijdens onze busrit dus aan haar was de taak om ons er heen te leiden. Op een gegeven moment kwamen we aan bij een kruising en wist Sandra niet meer waar we ons bevonden en waar het hotel zich eventueel zou bevinden. Toch maar een kaart geraadpleegd kwamen we er achter dat we iets te ver waren en een stukje terug moesten lopen. In het hotel aangekomen bleek dat het geen probleem was dat we drie en een half uur te vroeg waren. We mochten onze bagage daar achterlaten en konden over twee uur al terugkomen om onze kamer in te gaan. Ons volgende punt op de agenda was het verkennen van Edinburgh.

Al snel kwamen we er achter dat Edinburgh heel erg verschilt van London. Zo is er veel minder verkeer en is het vele malen kleiner. We hebben alle tijd genomen om rustig door de stad te slenteren en met in ons achterhoofd te houden om richting het Kasteel te lopen. Met een flinke omweg kwamen we daar uiteindelijk aan en hadden we een erg mooi uitzicht over Edinburgh. Daarna hebben we wat willekeurige straatjes gevolgd en zijn we bij een ontzettend schattig cafeetje uitgekomen. Het bleek maar weer dat het soms veel leuker is om niet in het centrum naar de bekende zaken te gaan, maar soms ook eens in een rustigere buurt een leuk zaakje op te zoeken. In het raamkozijn was een hoekje gemaakt met grote kussens waar je kon relaxen en verder waren er allerlei oude liefelijke tafeltjes met stoelen. Na nog even door de High Street te hebben gedrenteld vonden we het tijd om naar het hotel te gaan en ons even op te frissen. Waar wij ons niet op heel veel hadden voorbereid bleken we echt een top deal te hebben gepakt met het hotel. De receptionist vertelde dat ze het hotel net hadden over gekocht en dat zij bezig waren om het in een vier sterren hotel te veranderen. Dat kon je heel goed merken, we hadden echt een super luxe kamer! De badkamer moesten ze alleen nog renoveren en dat kon je wel merken, maar dat kon de pret niet drukken.

Na het douchen en opfrissen zijn we weer op pad gegaan. We hebben boodschappen gedaan en zijn daarna bij Nandos gaan eten. Zodra het buiten droog was zijn we op pad gegaan om Edinburgh in het donker te ontdekken. Ik had m'n statief meegenomen dus zijn we op pad gegaan om allerlei leuke foto's te maken met licht effecten. Het was enorm koud en we waren ook bijna doodgevroren, maar het was het waard. Eenmaal terug in het hotel hebben we nog heel even naar de Olympische spelen gekeken voordat we helemaal uitgeput in slaap vielen. Ik had op dat moment al veertig uur niet geslapen, dus was ook hoognodig aan slaap toe.

De vrijdag zou ik heel kort kunnen beschrijven, we hebben twaalf uur lang aan bus tour gedaan met foto stops en een boottocht tussendoor. Mijn vaste lezers zullen het inmiddels wel weten, ik ben niet van het kort maar krachtig een boodschap overbrengen oftewel ik zal mijn best doen het niet al te uitgebreid te maken.

Vrijdag ging onze wekker al weer veel te vroeg omdat wij om 7.30 alweer netjes buiten moesten staan. We werden opgehaald door onze buschauffeur voor deze dag, Graham. Wij waren de eerste die werden opgehaald waardoor we nog een sightseeing tour door heel Edinburgh heen kregen terwijl wij alle andere passagiers ophaalde. Zodra we compleet waren stelde onze chauffeur zich voor als Graham en werd ons even heel goed duidelijk gemaakt dat we hem vooral geen Driver mochten noemen. Deden we dat wel, zou hij ons aanspreken met Passenger. De sfeer zat er al snel in en onder het genot van een heerlijk typisch Schots liedje dat ons welkom heette in Schotland begonnen we aan onze 585 kilometer lange tocht met de bus.

De eerste foto/koffie stop was op de grens van de Highlands in Kilmahog. Daar konden we alvast een snelle blik werpen op het uitzicht dat we de aankomende uren van dichtbij mochten gaan bekijken. Terwijl we door de prachtige landschappen reden voorzag Graham ons met de nodige interessante informatie.

Dat dit een veel belovende dag zou worden werd duidelijk toen wij hoger in de bergen gingen rijden, het was echt een magnifiek uitzicht. We zijn op de Black Mount gestopt om foto's te maken en zijn daarna weer door gereden. Op een gegeven moment hadden Sandra en ik het gevoel dat wij deze omgeving al eerder hadden gezien. De chauffeur begon op dat moment ook met het spelen van Skyfall van Adele en het kwartje viel. We reden op dat moment door de omgeving waar de laatste scènes van Skyfall zijn gefilmd!

Terwijl het buiten regende reden wij weer verder naar volgende locaties, we hadden geluk bij iedere fotostop was het droog. Bij 'the weeping falls of Glencoe' werden we daarentegen wel bijna weggeblazen maar het was het zeker waard. Aangezien we veel stops hadden en een beetje moe werden van het constant aan en uit doen van onze jassen besloten we maar naar buiten te rennen en snel weer naar binnen te gaan. Graham verklaarde ons voor gek, maar wij vonden dat dit toch echt de slimste manier was. Na weer flink wat tijd door de meest prachtige landschap te hebben gereden hadden we weer een stop. Ditmaal zou het een langere pauze zijn, want we stopte op een hele speciale plek... Het Loch Ness! Loch is het Schotse woord voor meer en Ness slaat op het zogenoemde monster dat daar zou moeten rondspoken. Hier aangekomen was er een prachtige regenboog en scheen het zonnetje. Snel maakte we wat foto's van het wondermooie uitzicht en uit het niets was er een wolkbreuk en waren we doorweekt binnen twee seconden. Aangezien er naast het meer niet zo heel erg veel te doen is zijn we meegegaan op de bootcruise. We hebben helaas niet het monster gevonden, tenzij je de plaatjes die op de ramen waren geplakt meetelt. De zeeziekte viel enigszins mee, maar ik was wel blij dat de tocht niet al te lang duurde. Na nog even in het toeristenwinkeltje rond te hebben geneusd zijn we weer terug gekeerd naar de bus. Het was op dit moment al weer tijd om terug te keren naar Edinburgh. Wel zouden we dit doen door, door een, ik val in herhaling, oogverblinde omgeving te rijden. Eenmaal teruggekeerd in Edinburgh heeft Graham ons na een fameuze dag afgezet bij ons hotel. We hebben ons kort opgefrist om nog even langs een pub te gaan waar we wat hebben gegeten.

Op zaterdag was onze laatste dag aangebroken in Edinburgh. We zijn op tijd opgestaan om te ontbijten zodat we onze tijd goed konden gebruiken. Op vrijdag waren we te vroeg weggegaan om het ontbijt te kunnen nuttigen, we gingen dus met enige nieuwsgierigheid naar beneden. We bleken geluk te hebben, meerdere soorten cornflakes, toast, croissantjes, wafels en ECHTE KOFFIE! Dat betekent dus niet de oplosbare koffie die ik normaal heb bij m'n ontbijt dus ik was in de zevende hemel. Na wij klaar waren hebben we uitgecheckt, onze spullen achtergelaten en nogmaals door Edinburgh gelopen. Na de lucnh, die we eigenlijk niet hadden omdat we nog zo vol zaten van ons ontbijt, hebben we een historische ondergrondse tocht gedaan. We bleken de enige twee te zijn, waarschijnlijk omdat het op geschiedenis gericht was en niet op de spookkant, maar dat vonden we eigenlijk wel fijn. We zijn naar de 'volts' gegaan, dit zijn de plekken waar heel vroeger allerlei mensen hebben geleefd. Het is pikdonker en er zijn allerlei enge spookverhalen. Naast de geschiedenis was onze gids er ook niet vies van om even in geuren en kleuren te vertellen wat er allemaal precies wat gebeurd op haar tours of die van andere. Met enigermate knikkende knietjes was ik stiekem toch wel blij dat ik na 45 minuten weer veilig buiten stond. In het aangename zonnetje, zonder geesten, zonder spookverhalen met heel veel licht om me heen. We zijn nog even naar een park boven op een berg gelopen waar we een mooi uitzicht hadden over Edinburgh. Toen was het moment toch echt aangebroken waarop we voor de laatste keer terug moesten naar het hotel om onze koffers op te halen en te beginnen aan onze reis terug naar London. Voor de terugweg hadden we, godzijdank, niet voor een nachtbus gekozen. We gingen terug met de trein. Dit was comfortabeler, gezelliger, maar bovenal het duurde 'maar' vijf en een half uur om terug te komen. We hadden het getroffen met onze plekken, er kwam een zeer aantrekkelijke man, jongen, student, tegenover ons zitten. Nadat we een tijdje onderweg waren bleek dat ik niet de enige was die foto's van hem maakte. Hij deed dat ook van zichzelf, om vlak daarna deze foto te bewerken. Het enige wat we er van konden maken is dat hij een spongebob tekende.. Maakte hem iets minder verleidelijk maar de slimme boeken waarin hij daarna las maakte dan weer veel goed. De vrouw naast hem had een wat twijfelachtige appetijt. Ze begon een broodje ham te eten, wat ik best normaal vind, en deed daar chips op. Wij zagen hier de heerlijkheid niet helemaal van in, maar ik ben wel erg nieuwsgierig, misschien dat ik het wel eens probeer. Eenmaal in London aangekomen moesten we nog een uurtje reizen en ben ik doodmoe in slaap gevallen.

De zondag heb ik heeeeel lang uitgeslapen, tot negen uur... Wel ben ik lekker lang in m'n bed blijven liggen. Daarna ben ik naar de Nero gegaan met Sandra om vervolgens naar onze lievelings sportcursus te gaan. Ditmaal was het iets minder leuk, Sasa zette de muziek ongelooflijk hard aan, er was veel geschreeuw en hij keek heel boos. Ik was eerlijk gezegd een beetje bang, maar heb het overleefd. Daarna hebben we een toetje gegeten in onze stampub voordat ik weer lekker naar huis ben gegaan om m'n bedje in te duiken.

Liefs,
Annika