Zo weer tijd voor een blog, deze keer over een vrij rustige, maar wel belangrijke, week die van 17 -23 maart. Aangezien dit mijn tweede blog is in drie dagen, wil ik even mededelen dat ik nu geen verplichting voel om mijn volgende blog snel af te krijgen. Dit is wel genoeg leesvoer voor nu.

De maandag was een spannende dag, want we zouden beginnen met onze Mock Exam. Voor de mensen die niet weten wat dat is, ik volg hier Engelse lessen en ik wil het Cambridge Proficiency Exam gaan doen. Het Mock exam was een proef examen zodat ik, en mijn klasgenoten, een idee krijgen op welk niveau we ons momenteel bevinden. We begonnen met het luisterexamen. Ik zag hier een klein beetje tegenop met name omdat het inhoudt dat ik me minstens anderhalf uur lang moest concentreren. Het is echter gelukt en m'n gevoel over het examen was ook wel redelijk. Verder heb ik die dag niet zo heel veel uitgevoerd. Wel ben ik in de avond nog even naar het Leisure Centre geweest met Sandra om wat sportiefs uit te voeren die dag.

Dinsdag hadden we het tweede deel van het Mock examen. Lezen en Use of English, vooral dat laatste was iets waar ik zwaar tegen op zag. Ik ben dan ook van mening dat Cambridge punten zou moeten toekennen voor creativiteit, waar ik tijdens het examen een aantal keer beroep op heb gedaan. Met de nodige vrolijkheid en lachbuien vertrokken Sandra en ik na het examen naar Putney. We waren op een missie, we moesten een cadeautje kopen voor haar jongste die dat weekend vier jaar zou worden. Sandra wist dat hij een Spiderman kostuum zou krijgen dus we dachten dat een cadeautje in het thema Spiderman wel een succes zou kunnen worden. We zijn dus ook beland bij de speelgoedwinkel waar we een Lego Spiderman Auto pakketje hebben gevonden. Later kwamen we nog een Spiderman verjaardagskaart tegen die Sandra ook al snel aanschafte. We hadden nog genoeg tijd over die we besloten te spenderen bij ons lievelingsketen de Starbucks. Die avond zijn we nog naar onze standaard dinsdagavond sportles Armageddon gegaan. Daar zijn we voor de verandering redelijk normaal doorheen gekomen dus daar kan ik niet zo heel veel over melden.

Die woensdag zou ik eigenlijk naar de sportschool gaan voor een afspraak met een Personal Trainer. Echter kreeg ik die ochtend de vraag of ik thuis kon blijven om een pakketje in ontvangst te nemen. Het was jammer dat ik m'n afspraak moest afzeggen, maar ik was er stiekem ook wel weer blij mee. Ik was namelijk begonnen aan het tweede seizoen van the Killing en dat is typisch zo'n misdaad serie die je aan een stuk door wil afkijken. Daar kon ik nu mooi aanbeginnen. Ik heb Sandra volgens mij vrij erg geïrriteerd en lastig gevallen door elke gebeurtenis te whatsappen samen met mijn mening en gedachtes. Aangezien ze zelf nooit the Killing heeft bekeken was het nogal onbegrijpelijk, ze praatte er dan ook merendeel gewoon overheen. 's Avonds heb ik m'n nog voorbereid op het Mock examen waarvan ik donderdag het laatste deel had, schrijven. Ik heb lijsten met handige zinnen en structuren gemaakt en heb die geprobeerd zo goed mogelijk in m'n hoofd te krijgen.

Donderdag was het dus ook zo ver, het laatste Mock exam van die week. Het schrijven ging iets minder goed dat verwacht, mede doordat ik een beetje in tijdnood kwam. Oftewel, ik moet wat meer gaan werken aan m'n snelheid. Ik had wel alles afgekregen dus het was nog niet heel erg stressen geblazen. Ook was m'n zus vandaag jarig, echter zit zij natuurlijk in Nederland dus veel meer dan een virtuele felicitatie kon ik haar niet aanbieden. Haar cadeautje had ik al een tijdje klaarliggen hier in Engeland, maar omdat ik begin april een paar dagen in Nederland zou zijn moest ze nog even geduld hebben. Die avond moest ik oppassen en heb ik dus niet veel meer gedaan dan Mo naar bed brengen en wachten tot m'n hostouders weer terug kwamen.

Vrijdag was wel een wat drukkere dag, onze Mocks waren voorbij en dat moest gevierd worden. Samen met Sandra ben ik afgereisd naar central London waar we Ceddy en zijn twee vriendinnen hebben ontmoet. Samen zijn we vervolgens naar de Duitse pub gegaan waar we hebben deelgenomen aan het onbeperkte Duitse buffet. Het was al vrij druk toen wij aankwamen, maar er was eten in overvloed! Allerlei lekkere hapjes later was het tijd om weer terug te keren om onze kinderen van school op te halen. Die avond ben ik met Sandra en Suzan naar de bioscoop gegaan. We waren naar Labor Day, dat is een film over een man die ontsnapt van een gevangenis. Al snel was ik net zoals het hoofdpersonage hopeloos verliefd geworden op deze woest aantrekkelijke, iet wat gevaarlijke, maar toch ontzettend lieve mannelijke man, met baard. Mijn nieuwe missie is vanaf nu dus ook om net zo'n man te vinden, maar dan het liefst wel een die niet uit een gevangenis is ontsnapt, dat lijkt me een iets veiliger idee. Na de film moest ik door het donker over het bospaadje naar huis lopen, dat doe ik minstens drie keer in de week dus dat was niet het probleem. Alleen begon het uit het niets opeens kei hard te regenen! Ik liep helemaal onbeschut zonder paraplu of capuchon en begon dus te rennen op zoek naar een schuilplek. Die vond ik uiteindelijk naast de begraafplaats onder een afdek van ruim 15 centimeter. Je snapt wel dat dat perfect werkte. In ieder geval, zodra de hagel, donder en bliksem enigszins was verdwenen heb ik een sprintje ingezet voor de laatste twintig minuten en ben ik als een spreekwoordelijk verzopen katje veilig thuis aangekomen. Het was maar goed dat iedereen in huis inmiddels al sliep, want ik weet zeker dat ik iedereen die mij zou hebben gezien flink de stuipen op het lijf had gejaagd.

Die zaterdag heb ik weer afgesproken met Suzan. Ze wilde graag wat toeristische hoogte en diepte punten zien dus had ik aangeboden om die te laten zien. Nu ben ik niet de allerbeste gids, ik ken de weg maar daar houdt het op, maar vol goede moed zijn we begonnen aan deze zonnige dag. We zijn met de trein naar Waterloo afgereisd waar we als eerste de London Eye tegenkwamen. We zijn de brug overgelopen en kwamen zo langs de Big Ben. Het viel ons al op dat het echt enorm druk was, nu is het dat altijd wel in het weekend, maar het was extra druk. Nog irritanter druk. We probeerde er tussendoor te duiken en kwamen terecht bij een heel ander schouwspel. Er was namelijk een protest bezig, rijendik aan mensen liepen, danste, zongen en trommelde en vervolgde hun weg naar het Trafalqar square. Wij besloten vrolijk mee te lopen aangezien we toch in dezelfde richting liepen. We wilde eigenlijk naar Trafalqar square en vanuit daar door naar wat andere leuke plekjes. Dat verliep echter iets anders gezien het feit dat dat het verzamelpunt was voor alle protesterende mensen. Het deed ons doen besluiten om over te steken en zo via een paadje ergens bij het St James park uit te komen. We moesten nog wel eventjes door de hele mensen massa heen. Met de nodige onhandigheid, deze keer niet alleen van mijn kant, is het ons uiteindelijk gelukt en kwamen we veilig aan in het park. Jeuh. Het park was erg mooi en na een kort bezoek aan het water closet zijn wij door gelopen naar het volgende toeristische punt, Buckingham palace. Nu was ik de vorige keer met de wisseling van de wacht al niet erg onder de indruk, nu was dat nog minder. Behalve twee pipo's die als oelewappers heen en weer liepen was er niet zo bijster veel aan de hand. Ik vond het dan ook erg belangrijk om even mijn mening te uitten, in het Nederlands weliswaar, aan Suzan. De opmerking 'nou ik snap echt niet wat hier nou zo bijzonder aan is, ik vind het hartstikke saai' viel echter niet alleen bij haar in de smaak. De man naast me begon hartelijk te lachen, en ja hoor, hij bleek dus inderdaad Nederlands te zijn. Gelukkig kon hij zich wel in mijn constatering en heb ik geen mensen al te erg beledigd, denk ik, hoop ik, ga ik van uit. Vanuit daar vonden we het tijd geworden om een ander hoogstandje te bekijken, Westminster Abbey. Het weer was bijzonder lekker dus hebben we daar in de zon ergens gelunched om vervolgens weer door te lopen naar het volgende onderdeel. Oxford Street, via Trafalqar Square, voor de mensen die London een beetje kennen, en voor degene die dat niet doen. De route die wij hebben aangehouden is niet bijster logisch, kort of zoiets dergelijks, wel is hij leuk. Op Oxford Street hebben we nog een beetje rondgeneusd om vervolgens terug te reizen naar Putney. Daar heb ik Suzan op sleeptouw genomen naar de Costa, want ik was bijna de wanhoop nabij voor een kopje koffie. Daar kwam ik ook een oud klasgenoot tegen, Oswaldo, die ons had verlaten omdat hij een echte baan had gevonden. Na bij te hebben gekletst, waren Suzan en ik wel toe aan avondeten. Tijd voor mij om haar te introduceren aan een ander bekent fenomeen hier in London, de Nando's. Waar ik daar normaliter geen klachten heb en alles prima voor elkaar is was het deze keer iets minder. Suzan haar eten kwam na vijf minuten waarna ik nog ruim 40 minuten, niet overdreven we hebben het zelfs nog gecontroleerd op het bonnetje, moest wachten. Het was wel allemaal super lekker dus dat was dan wel weer fijn. Na het eten zijn we nog vrij lang blijven na kletsen. Op een gegeven moment was er allemaal trammelant aan de tafel naast ons. Er zaten daar vier aandoenlijke, poepige, lieve kindjes en van één van hun was er voor het eerst een tand uit. Hij was logischerwijs erg trots en heeft het ons dan ook uitgebreid laten zien. Uiteindelijk waren we allebei best moe en hadden we beschamend lang blijven zitten in de Nando's dus besloten we om er een einde aan te breien.

Dan was het al weer de laatste dag van die week, die weer wat rustiger verliep. Sandra was voor de verandering een keer naar Barnes gelopen waar we even een snelle koffie wilde drinken bij de Nero. Echter bleek toen we daar waren aangekomen dat het luchtalarm, aka een krijsend kindje, was afgegaan. Het uitknopje bleek onvindbaar waardoor we besloten zo snel mogelijk het pand te verlaten. Het was nog steeds lekker weer wat ons deed besluiten naar Hammersmith te lopen. Mijn papsie was bijna jarig en wilde graag een Engels pakket. Missie geopend en dat bleek nog moeilijker te zijn dan gedacht. Ik wist van een bron dat er wat thee glazen waren gesneuveld thuis dus dachten Sandra en ik dat het wel leuk zou zijn om thee glazen te kopen met een Engelse vlag erop. Het bleek al snel dat dat een onmogelijke opgave was. Toen we er over nadachten besefte we ons ook dat geen van onze gastgezinnen gebruik maken van theeglazen. Uiteindelijk heb ik dan maar allerlei ander Engels lekkers gekocht en wat andere Engelse frutsels. Vanuit Hammersmith hebben we de bus gepakt naar Putney om zo op tijd aanwezig te zijn bij onze favoriete sportles. Het was een saaie les, in mijn mening, waardoor ik mezelf maar ben gaan vermaken. Zo heb ik alle gewichten van vijf kilo geteld, in de gaten gehouden hoeveel mensen, auto's en fietsers er langskwamen in een tijdsspan van vijf minuten. Daarnaast weet ik nu ook hoeveel platen elk stukje plafond heeft en ben ik goed op de hoogte van het aantal ramen dat zich bevind in de sporthal. Na de les vertelde ik dit ook heel trots, al werd het niet zo briljant gezien als ik het zelf allemaal vond. Wel kreeg ik weer een noemenswaardige opmerking van Tony naar m'n hoofd geslingerd. 'It's so nice that when you're almost dying during the exercises, there is always one person doing everything with a smile making it all seem so easy'. Voor de duidelijkheid, ik ben dus het persoon dat altijd met een glimlach alle oefeningen doet als de rest langzaam aan het afsterven is. Na de sportles zijn Sandra en ik vertrokken naar de pub om daar een lekker fruit met yoghurt toetje te eten. Op een gegeven moment zagen we de tafelbediende lopen met onze overheerlijke schaaltjes. Hij liep alleen nogal schaapachtig rond te kijken en als grap zeiden we al, die zal wel niet weten waar onze tafel zich bevind. Dit bleek dus inderdaad ook zo te zijn. Hij draaide zich weer om en liep zo met ons eten weer de keuken in. Hmmpf. Na vijf minuten kwam hij weer naar buiten om een nieuwe poging te ondernemen. Ook deze keer volbracht hij dit niet bijster succesvol. Uiteindelijk hebben we hem medegedeeld dat het voor ons bestemd was, zelfs dit bleek nog vrij hoog gegrepen te zijn. 'That's for us' 'Oh, so, is this for you, no, wait, what?' 'I'll come back later'. We bleken gelukkig over enkele goede, dwingende blikken te bezitten want hij vertrouwde ons en liet het bij ons achter. Zo konden wij genieten van ons toetje en zo was er alweer een week voorbij in mijn oh zo geliefde London.

Liefs,
Annika