Weer tijd voor een korte geschiedenis les, de blog van 31 - 6 maart/april. Ik kan je verzekeren deze week was een rustige normale week zonder veel benoemingswaardige momenten dus ik denk dat ik voor de verandering een kortere blog zal schrijven. Succes met lezen en ik hoop dat jullie er weer van genieten. Mocht dit niet het geval zijn, dat prijs ik mezelf gelukkig met het feit dat ik ze zelf meestal wel waardeer.

Nadat ik Sandra voor al twee en een halve dag had moeten missen kwam ze godzijdank weer terug op maandag. Ze had niet veel geslapen dus hebben Suzan en ik haar een soort van de kans gegeven om wat bij te slapen voordat we rond een uur of een afspraken in Putney bij de Costa. Sandra had dat moeten missen in Duitsland, vandaar dat we dit tekort snel moesten inhalen! Ik heb haar in geuren en kleuren alle details vertelt over mijn fotografie cursus van dat weekend. Suzan had alles natuurlijk al een keer gehoord, maar ik heb haar verblijdt door alles nog een keer van voor naar achter tot in de grootste detail te vertellen. Sandra heeft ons ook op de hoogte gebracht van haar avonturen in Duitsland en voordat we het wisten was het alweer tijd om afscheid te nemen en weer aan het werk te gaan. Die avond had ik een afspraak met m'n personal trainer, waar ik met de hoognodige gezonde zenuwen naar toe ging. Ik was de vorige keer een beetje afgeknapt op hem, maar besloot er met een open blik naar toe te gaan. Helaas bleken mijn eerste waarnemingen toch wel redelijk goed te kloppen. Hij had nog geen programma klaar, keek de hele tijd de andere kant op en was alles behalve motiverend. Als ik om uitleg vroeg over bepaalde machines met gewichten kreeg ik als antwoord, er staat een afbeelding op daar kan je naar kijken. Terwijl ik toch van mening ben dat een personal trainer er is om je begeleiden. Tijdens één van de oefeningen heb ik mezelf ook geblesseerd dus ik was redelijk klaar met hem op het einde aangezien hij het zelf niet eens door had.

Dinsdag dan maar, die dag was wat positiever dan het gezeur van net over mijn personal trainer. Ik heb samen met Sandra afgesproken in Putney er was bij haar thuis namelijk een luizenalarm afgegaan die ochtend. Dit hield in dat we zo snel mogelijk op pad moesten om zo veel mogelijk spullen in te slaan zodat ze de luizen snel konden verjagen uit hun huis. Nadat we dat het hoognodige hadden ingeslagen was het tijd om aan ons koffiepeil te werken en zijn we naar de Costa gegaan. Daar was verder niks speciaals gebeurd dus daar laat ik het dan maar bij. Die middag had Mo een playdate met Lara bij ons thuis. Ik vind dat altijd wel gezellig omdat ik het fijn vind dat Mo dan met haar vriendinnetjes kan spelen ipv met mij. Terwijl ik naar hun klaslokaal toe liep zag Lara mij al aankomen, ze begon meteen met zwaaien en maakte mij via een heel inventieve gebarentaal duidelijk dat zij Lara was en met mij mee zou komen. Mo was blijkbaar nog niet terug in de klas van 'enrichment' waar zij aan deelneemt dus Lara kwam alvast naar buiten om gezellig met mij te babbelen. Thuis aangekomen zijn ze samen gaan spelen en ben ik lekker een boekje gaan lezen. Op een gegeven moment was het tijd voor het avond eten en dat was een vrij interessante gebeurtenis. Ik heb nog nooit eerder meegemaakt dat een kind zo enthousiast at dat ze rustig meerdere keren achter elkaar een lege vork in haar mond stopte. Een lang uur later waren eindelijk alle bordjes leeg en hebben Mo en Lara nog wat kunnen spelen. Daarna heb ik samen met Mo het slagveld dat gecreëerd was opgeruimd en was de rust in huis wedergekeerd. Die avond ben ik nog naar Armaggedon gegaan met Suzan en Sandra. Dat was nog best een moeilijke opgave aangezien ik mijn elleboog amper kon bewegen door de dag er voor. Behalve een preek van Tony dat ik eigenlijk niet kon sporten is alles goed gegaan.

Die woensdag is leeg in mijn agenda op de opmerking 'skypen met pappa' na. We hebben als ik het goed herinner de gehele avond gepraat over kamers in België en ik heb wat mails uitgestuurd. Ik kreeg wonder boven wonder al binnen vijf minuten een mail terug van iemand en ik heb met hem een afspraak gemaakt. De week daarop zou ik namelijk een paar daagjes in Nederland zijn. Verder is er die dag niets bijzonders gebeurd.

Op de donderdag besloten Suzan, Sandra en ik om af te reizen naar Clapham Junction om een bezoek te brengen aan de Lidl. We hebben een en ander ingeslagen voor Pasen wat er op dat moment natuurlijk nog aan zat te komen. Sandra is ook weer losgegaan op al haar Duitse producten en echt donker brood dat ze daar kan vinden en was daarmee helemaal in de wolken. Na onze boodschappen tocht waren we er nog niet aan toe om terug te gaan waardoor onze beslissing om naar een koffietent te gaan. De Starbucks zat vol dus bleef er geen andere optie over dan de Costa. Daar vonden we een perfecte plek achter het raam met prachtig uitzicht op de drukke winkel straat. Wat ons een uitstekende gelegenheid bood om aapjes te kijken. We hadden het geluk aan onze zijde want er kwamen ook de meest excentrieke gevallen voorbij gelopen. Denk hierbij aan mensen met gecombineerd roze en paars haar. De meest uitbundige, curieuze kleding creaties en allerlei situaties die voor de nodige hilariteit aan onze kant zorgde. Die middag had mijn hostmom een reünie waardoor ik de zwemtrip met Mo moest doen. Het was lekker weer wat ons goed uit kwam omdat we naar het Putney Leisure Centre moesten lopen. Dat loop ik normaal in een kwartier, twintig minuten, maar met Mo erbij werd dit dik vijftig minuten. Dit kwam door meerdere redenen, door het prille lente weer waren er al vrij veel bloemetjes aan de zijkant van de weg. Bij iedere bloem moesten wij even stil staan zodat zij ze kon plukken. Vervolgens plukte ze één voor één alle blaadjes eraf met de zinnetjes 'he loves me, he loves me not'. De vraag over wie ze het precies had mocht ik daarentegen niet vragen. Met alle verzamelde bloemblaadjes kwam ze vervolgens bij de laatste stap van haar proces. De blaadjes op mij gooien met de opmerking 'You're marrieeed'. Uiteindelijk kreeg ik een hele waslijst aan namen van de mannen waarmee ik dan getrouwd was, ik moet toegeven ze had best leuke uitgezocht. Op de terugweg was Mo extreem moe waardoor het weer enorm lang duurde voordat we terug waren, maar eenmaal thuis was het voor de verandering een keer rustig. Dat was ook wel weer fijn voor een keer.

Inmiddels zijn we alweer redelijk bij het einde van de week aangekomen. Op vrijdag heb ik overdag niet heel veel gedaan behalve even met Sandra afgesproken 's ochtends. Die avond ben ik naar de bioscoop gegaan met Suzan, we zijn naar Noah gegaan. Tijdens de film waren er natuurlijk ontelbaar veel momenten waarbij het geplande schrikmoment alleen effect had op mij, maarja dan heeft het ten minste voor één iemand gewerkt. De film zelf vond ik helemaal fantastisch met allemaal bebaarde, sterke mannen. Na de film hebben we nog even samen gepraat en gelachen en vervolgens ben ik weer naar Barnes terug gelopen over mijn lievelingsweg inclusief ratten, vossen en andere griezels.

Zaterdag zou ik binnen drie zinnen kunnen beschrijven, maar dat vind ik niet leuk dus dat doe ik niet. Die ochtend heb ik Sandra getroffen en hebben we samen op Rebecca gewacht. Zij wilde naar de McDonald's en dat vonden wij ook wel een goed idee om een lekker ijsje te kopen. Omdat zij inmiddels op zichzelf woont en zichzelf staande moet houden in London besloten we haar als steuntje in de rug te trakteren. Daar was ze erg blij mee want ons een fijn gevoel gaf. Rebecca moest er veel te snel alweer vandoor waarna Sandra en ik niet zo goed wisten wat we konden doen. We voelde ons allebei niet zo heel lekker dus wilde niet iets te actiefs doen. We zijn uiteindelijk van Putney naar Hammersmith gelopen, dus met dat niet actief gedeelte is het niet helemaal goed gekomen. Dat is namelijk vier kilometer, valt op zich mee, maar toch. In Hammersmith hebben we ons standaard rondje gelopen en hebben we lekker kip gegeten bij de Nando's. Die avond zijn we allebei weer terug gelopen naar onze eigen bestemmingen.

Zondag hadden we wel wat meer plannen, er was namelijk de beroemde boat race tussen Oxford en Cambridge. Het is een echte must-see en er komen ook altijd veel toeristen op af. Wij zijn eerst nog even wat koffie gaan drinken bij de Nero zodat we uitgebreid konden bestuderen welke heerlijke mannen er zouden gaan roeien. Aan de hand van de foto's konden we niet beslissen voor wie we zouden zijn. Al had ik eigenlijk geen keuze behalve Cambridge aanmoedigen, dit omdat mijn hostmom daar heeft gestudeerd en in het roeiteam heeft gezeten. Ons idee was om na de koffie een picknick te hebben in het park waarna we een plekje aan de rand van de Thames wilde zoeken. Het betrouwbare onbetrouwbare weer (het weer is standaard onbetrouwbaar vandaar deze constructie) bracht hier iet wat verandering in. De zon was namelijk in miezerig koud weer veranderd. Toch hebben we op een bankje aan de Thames onze 'picknick' gehouden waarna we wat rondjes zijn gaan rondlopen. Er werd ons al snel de vraag gesteld wie wij aanmoedigde en welke kleur bandje we wilde hebben. Omdat wij er nog steeds niet over uit waren vroeg ik aan deze jongeman of we niet allebei de kleuren mochten hebben. Die vraag hadden ze nog niet eerder gehad en werd met groot enthousiasme ontvangen. Zo konden wij op het laatste moment beslissen voor wie we zouden juichen. Er begonnen langzaamaan steeds meer mensen binnen te druppelen dus hebben we snel een plekje vooraan gezocht zodat we de start van de race konden zien. Na redelijk wat gewacht was het zover de echte race begon! We konden behalve veel gejuich en wat kleine poppetjes niet heel veel bijzonders zien, maar de sfeer was het wel waard om daar te staan. Nadat de boten uit het zicht waren geraakt zijn we de rest van de race op het grote scherm gaan bekijken. Al snel gebeurde er een klein accidentje, een roeier van Oxford raakte een roeier van Cambridge waardoor hij in het water sloeg. Cambridge is daarna jammer genoeg niet meer in het juiste ritme geraakt en kwam dus al snel ver achterop. Het team van Cambridge was ook redelijk onervaren vergeleken met het team van Oxford. Aangezien Oxford meerdere Olympische medaillewinnaars onder zich hadden en veel ervaren roeiers, het team van Cambridge bestond daarentegen wat meer uit 'nieuwelingen'. Ik kon het bijna niet aan om het verdriet van de jongen die in het water was geslagen te zien op het grote scherm dus we zijn snel vertrokken na het einde van de race. Dit was ook omdat we hoopte nog een plekje in een pub te kunnen vinden om te avond eten. Alle pubs waren echter overvol dus zijn we doorgelopen naar de Pizza Express. Daar waren gelukkig nog wel drie stoeltjes vrij voor ons en hebben we kunnen genieten van een overheerlijke pizza. We zaten wel net om het hoekje waardoor de serveerster ons perongeluk een beetje negeerde. De grote baas had uiteindelijk wel door dat we graag wilde betalen en gaan en gaf haar dan ook op d'r kop waarna ze snel naar ons toe kwam lopen met de volgende vraag. 'Would you like the bill?' Waarop Suzan heel droog antwoorde 'No, thanks!'. Helaas hebben we toch wel moeten betalen. Ik ben momenteel nog steeds bezig met de roeier van Cambridge die in het water was gevallen, heb alles er over gegooled en vind het nog steeds heel zielig voor hem aangezien het niet zijn schuld was, maar dat van iemand anders. Sandra en Suzan worden er momenteel lichtelijk geïrriteerd door en proberen dan ook angstvallig de woorden roeien, Cambridge, Luke (zijn naam) en elk ander gerelateerd woord te ontwijken in conversaties waarbij ik aanwezig ben. Die avond ben ik lekker gaan slapen met de gedachte dat ik de volgende dag naar Nederland zou vliegen voor een super snel bliksem bezoek aan Nederland. Daarover later meer!

Liefs,
Annika