Nah, I don't have that key

De blog van deze keer gaat wat anders zijn, ik maak namelijk een klein tijdsprongetje. Ik ben tussendoor in april heel even naar huis geweest omdat mijn hostfamilie zelf ook op vakantie was. Ik vind dat dat niet heel veel te maken heeft met mijn leven hier, waar mijn blog voornamelijk overgaat, en ga daar dus geen aandacht aan besteden. Ook wil ik proberen om op die manier iets dichterbij de huidige tijd waarin wij ons bevinden te komen! Aangezien ik een kleine mini vakantie had aan het einde van de week wordt het nog ietsjes anders want ik ga bloggen over de periode van 16-21 april, wat van een woensdag tot een maandag loopt. Als m'n blog te lang wordt dan stop ik op de dag voordat ik naar Canterbury ga en maak ik daar een aparte blog voor. Want daar heb ik natuurlijk zo veel beleefd dat ik dat nooit of te nimmer kort kan beschrijven.

Om iet wat duidelijkheid te creëren ik ben op 7 april naar Nederland gevlogen en op 12 april ben ik weer terug gevlogen naar Engeland. Niet alleen maar mijn moeder was gezellig meegekomen om wat leuke dagen met mij te beleven in London. Ik heb haar van alles kunnen laten zien en ben ook op ontdekking gegaan op wat plekken waar ik zelf nog niet eerder was geweest. Zeer geslaagde dagen dus. Dinsdagavond was ik weer in Barnes thuis gekomen en woensdag moest ik weer aan het werk. Tigs was er voor het grootste gedeelte niet die dag dus ben ik voornamelijk bezig geweest met Mo. We besloten om naar de speeltuin te gaan vanwege het heerlijke weer. Na Mo weer flink haar best had gedaan om mij bang te maken op de brug kwamen we aan bij de speeltuin. We hadden verwacht dat er flink wat kinderen zouden zijn ivm het zonnige weer, maar dat was niet zo. We hadden de speeltuin voor ons alleen. Onze grote favoriet de grote schommel was er niet meer, waardoor we besloten met de kleine schommels te beginnen. Al snel deden we ons gebruikelijke activiteit, proberen elkaar voeten aan te raken terwijl we aan het schommelen waren. Schommeltalenten dat wij zijn kregen we dat zo voor mekaar. Na nog vele andere klimtoestellen en dergelijke belande we in het zand. Bij gebrek aan goed zand werd ons zandkasteel meer een grote hoop zand. Mo was er echter zeer tevreden mee en heeft er nog een mooie gracht omheen gegraven. Terwijl ze daarmee bezig was vond ze een 'mooi' steentje en kwam ze op een zeer knaphandig bedacht idee. Zij ging het steentje ergens in de speeltuin verstoppen en dan mocht ik hem zoeken. Nu kan ik je verzekeren dat deze speeltuin met name zo populair is vanwege het feit dat het enorm groot is. Ik heb Mo gelukkig kunnen overhalen dat we het zoekgebied beperkt zouden houden. Ik mocht ook het steentje voor haar verstoppen dus dat maakte het allemaal een stuk leuker. Omdat Mo ontzettend lief was geweest en wel een beloning verdiende heb ik daarna een lekker groot ijsje voor haar gekocht. Die heeft ze lekker zitten oppeuzelen in een huisje in de speeltuin. Thuis aangekomen hebben we geluncht en daarna hadden we nog wat tijd over voor we alweer naar zwemmen moesten gaan. Die tijd hebben we goed benut door Mo's boek What would you choose erbij te pakken. Dat is een boek vol met plaatjes van mensen, huizen, kleren, eten tot huisdieren waar je dan uit kan kiezen. Op iedere pagina kozen we wat wij graag zouden willen en tekende dat vervolgens op een papier. Er kwamen de meeste merkwaardige combinaties uit. Inmiddels was het alweer tijd voor ons om naar zwemmen te vertrekken. Dat bleek uiteindelijk een groter avontuur dan gedacht. Mo stond erop dat we minimaal drie kwartier te vroeg bij het zwembad zouden zijn, geen probleem voor mij. De enige afspraak die ik met haar had gemaakt was dat ze dan niet mocht zeggen dat ze zich verveelde als we lang moesten wachten. Daar hield ze zich netjes aan, al hoorde ik wel vrij veel gezucht uit haar komen. Haar lerares was ietsjes te laat vanwege een andere zwemles die zij daarvoor had moeten geven en kwam dus aanhollen zodat iedereen zich zo snel mogelijk kon omkleden. Er bleek echter een klein probleempje te zijn. De deur zat op slot ivm de vakantie en zij had geen beschikking over de juiste sleutel. Op naar de meneer van de receptie, die gelukkig vrij snel aankwam lopen. Helaas had ook hij geen sleutel die paste op de deur en ging hij op pad om iemand anders te halen. Deze meneer deed er wat langer over om te arriveren, eenmaal aangekomen bukte hij. Hij bestudeerde het slot eens even goed, keek iet wat verward en mompelde iets over Nah, I don't have that key, om vervolgens weg te lopen zonder iets te zeggen. De zwemlerares van Mo begon op dit moment wel een beetje chagrijnig te worden, wat ik vrij begrijpelijk vond. Uiteindelijk na zo'n tien minuten kwam dezelfde meneer die net ook al was langskomen weer aan. Hij had een andere manier gevonden om in het zwembad te komen en maakte van binnenuit de deur voor ons open. De chagrijnige bui van haar lerares bleef echter wel een beetje hangen en Mo is samen alle andere kinderen flink afgebeuld. Na de les kwam ze dan ook heel gemakkelijk met mij mee en verder is er niet veel meer gebeurd die dag behalve lekker rustig aandoen.

Op de donderdag had Tegan 's ochtends zwemmen en in de middag zou ik haar en Mo meenemen naar de speeltuin. In de ochtend hebben Mo en ik eerst even met de lego gespeeld. Ze was op dat moment helemaal in de ban van de Romeinse tijd vanwege een bepaalde boekenserie die ze op school aan het lezen was. Ik was echter niet helemaal op de hoogte en speelde dus niet mee in het juiste verhaal wat mij zeer kwalijk werd afgenomen. Daarom besloten we om maar wat anders te gaan doen, ouderwets gezellig knutselen. Ik had allerlei leuke paasknutsels opgezocht en liet Mo door de plaatjes kijken. We begonnen met het maken van eierdopjes, dat idee had ik (nouja mijn moeder) gestolen uit de Allerhande. Dat ging veel sneller dan verwacht waardoor we besloten om een paashaas te maken van een wc rolletje. Mo knutselt niet zo heel vaak en was dus ook vrij verwonderd door het feit dat je iets leuks kon maken met het gebruik van zo weinig spulletjes (wc rol + papier). Om het paasknutselen goed af te sluiten hebben we uiteindelijk nog een groot paasei gemaakt dat 'gebroken' was en waar een paashaas zijn hoofdje uitstak. Tiggy was inmiddels ook thuis gearriveerd en redelijk ongemotiveerd om mee te gaan naar de speeltuin. Ze had echter geen keus en is uiteindelijk toch mee gegaan. Deze keer was het wel vrij druk in de speeltuin waardoor het iets meer wachten geblazen was om op een toestel te komen. Tegan heeft het, al zal ze dat niet snel toegeven, ook erg leuk gehad. Ze waren allebei op de hoogte dat Sue mij had vertelt dat ik ze moest trakteren op een ijsje en het koste mij dan ook erg veel moeite om ze eerst te laten spelen voordat ze dat ijsje kregen. Ik ben echter niet van het opgeven en aangezien ik het beschikte over het geld heb ik ze eerst zo'n anderhalf uur laten rondhuppelen. Daarna heb ik een ijsje voor ze gekocht en hebben ze die opgegeten terwijl we lekker in het zonnetje zaten. Thuis hebben we niet meer veel gedaan en die avond moest ik oppassen dus ben ik ook niet meer weggeweest.

Vrijdag was Sue thuis dus hoefde ik niet op te passen. In de ochtend ben ik naar het Leisure Centre gegaan met Suzan en Sandra omdat ik daar al veeel te lang niet meer was geweest. We hebben heel braaf het fitness programma gedaan inclusief al het werk met de gewichten. Redelijk afgepeigerd hebben we elkaar weer getroffen in Hammersmith nadat we allemaal thuis hadden gedoucht. Ik moest nog een cadeautje kopen voor Tigs, want het was haar verjaardag aankomende dinsdag. Eerlijk toegegeven het was nog best een grote opgave voor mij om een geschikt cadeautje te vinden voor een, op dat moment nog, twaalfjarige. Uiteindelijk heb ik een leuk fotolijstje dat een beetje als een draaimolen werkt gekocht met een slinger van stenen hartjes waar 'be happy' opstond. Het klinkt niet zo heel leuk, maar het ziet er beter uit dan mijn beschrijving. Sandra haar gastgezin was niet thuis waardoor we besloten om bij haar avond te eten. We hebben lekker eten gekocht bij Sainsburys en hebben bij haar thuis overheerlijk gekookt. Sandra en ik zouden de volgende dag naar Canterbury vertrekken en Suzan naar Liverpool waardoor we besloten om niet al te laat weg te gaan.

M'n blog is toch weer veel langer geworden dan ik dacht terwijl het maar over drie dagen ging.. Aangezien ik weet dat het verhaal over Canterbury hoogstwaarschijnlijk monsterlijk lang wordt zal ik nu stoppen met deze blog. Het verhaal over Canterbury houden jullie dan nog te goed in een aparte blog!

Liefs,
Annika

You're marrieeed

Weer tijd voor een korte geschiedenis les, de blog van 31 - 6 maart/april. Ik kan je verzekeren deze week was een rustige normale week zonder veel benoemingswaardige momenten dus ik denk dat ik voor de verandering een kortere blog zal schrijven. Succes met lezen en ik hoop dat jullie er weer van genieten. Mocht dit niet het geval zijn, dat prijs ik mezelf gelukkig met het feit dat ik ze zelf meestal wel waardeer.

Nadat ik Sandra voor al twee en een halve dag had moeten missen kwam ze godzijdank weer terug op maandag. Ze had niet veel geslapen dus hebben Suzan en ik haar een soort van de kans gegeven om wat bij te slapen voordat we rond een uur of een afspraken in Putney bij de Costa. Sandra had dat moeten missen in Duitsland, vandaar dat we dit tekort snel moesten inhalen! Ik heb haar in geuren en kleuren alle details vertelt over mijn fotografie cursus van dat weekend. Suzan had alles natuurlijk al een keer gehoord, maar ik heb haar verblijdt door alles nog een keer van voor naar achter tot in de grootste detail te vertellen. Sandra heeft ons ook op de hoogte gebracht van haar avonturen in Duitsland en voordat we het wisten was het alweer tijd om afscheid te nemen en weer aan het werk te gaan. Die avond had ik een afspraak met m'n personal trainer, waar ik met de hoognodige gezonde zenuwen naar toe ging. Ik was de vorige keer een beetje afgeknapt op hem, maar besloot er met een open blik naar toe te gaan. Helaas bleken mijn eerste waarnemingen toch wel redelijk goed te kloppen. Hij had nog geen programma klaar, keek de hele tijd de andere kant op en was alles behalve motiverend. Als ik om uitleg vroeg over bepaalde machines met gewichten kreeg ik als antwoord, er staat een afbeelding op daar kan je naar kijken. Terwijl ik toch van mening ben dat een personal trainer er is om je begeleiden. Tijdens één van de oefeningen heb ik mezelf ook geblesseerd dus ik was redelijk klaar met hem op het einde aangezien hij het zelf niet eens door had.

Dinsdag dan maar, die dag was wat positiever dan het gezeur van net over mijn personal trainer. Ik heb samen met Sandra afgesproken in Putney er was bij haar thuis namelijk een luizenalarm afgegaan die ochtend. Dit hield in dat we zo snel mogelijk op pad moesten om zo veel mogelijk spullen in te slaan zodat ze de luizen snel konden verjagen uit hun huis. Nadat we dat het hoognodige hadden ingeslagen was het tijd om aan ons koffiepeil te werken en zijn we naar de Costa gegaan. Daar was verder niks speciaals gebeurd dus daar laat ik het dan maar bij. Die middag had Mo een playdate met Lara bij ons thuis. Ik vind dat altijd wel gezellig omdat ik het fijn vind dat Mo dan met haar vriendinnetjes kan spelen ipv met mij. Terwijl ik naar hun klaslokaal toe liep zag Lara mij al aankomen, ze begon meteen met zwaaien en maakte mij via een heel inventieve gebarentaal duidelijk dat zij Lara was en met mij mee zou komen. Mo was blijkbaar nog niet terug in de klas van 'enrichment' waar zij aan deelneemt dus Lara kwam alvast naar buiten om gezellig met mij te babbelen. Thuis aangekomen zijn ze samen gaan spelen en ben ik lekker een boekje gaan lezen. Op een gegeven moment was het tijd voor het avond eten en dat was een vrij interessante gebeurtenis. Ik heb nog nooit eerder meegemaakt dat een kind zo enthousiast at dat ze rustig meerdere keren achter elkaar een lege vork in haar mond stopte. Een lang uur later waren eindelijk alle bordjes leeg en hebben Mo en Lara nog wat kunnen spelen. Daarna heb ik samen met Mo het slagveld dat gecreëerd was opgeruimd en was de rust in huis wedergekeerd. Die avond ben ik nog naar Armaggedon gegaan met Suzan en Sandra. Dat was nog best een moeilijke opgave aangezien ik mijn elleboog amper kon bewegen door de dag er voor. Behalve een preek van Tony dat ik eigenlijk niet kon sporten is alles goed gegaan.

Die woensdag is leeg in mijn agenda op de opmerking 'skypen met pappa' na. We hebben als ik het goed herinner de gehele avond gepraat over kamers in België en ik heb wat mails uitgestuurd. Ik kreeg wonder boven wonder al binnen vijf minuten een mail terug van iemand en ik heb met hem een afspraak gemaakt. De week daarop zou ik namelijk een paar daagjes in Nederland zijn. Verder is er die dag niets bijzonders gebeurd.

Op de donderdag besloten Suzan, Sandra en ik om af te reizen naar Clapham Junction om een bezoek te brengen aan de Lidl. We hebben een en ander ingeslagen voor Pasen wat er op dat moment natuurlijk nog aan zat te komen. Sandra is ook weer losgegaan op al haar Duitse producten en echt donker brood dat ze daar kan vinden en was daarmee helemaal in de wolken. Na onze boodschappen tocht waren we er nog niet aan toe om terug te gaan waardoor onze beslissing om naar een koffietent te gaan. De Starbucks zat vol dus bleef er geen andere optie over dan de Costa. Daar vonden we een perfecte plek achter het raam met prachtig uitzicht op de drukke winkel straat. Wat ons een uitstekende gelegenheid bood om aapjes te kijken. We hadden het geluk aan onze zijde want er kwamen ook de meest excentrieke gevallen voorbij gelopen. Denk hierbij aan mensen met gecombineerd roze en paars haar. De meest uitbundige, curieuze kleding creaties en allerlei situaties die voor de nodige hilariteit aan onze kant zorgde. Die middag had mijn hostmom een reünie waardoor ik de zwemtrip met Mo moest doen. Het was lekker weer wat ons goed uit kwam omdat we naar het Putney Leisure Centre moesten lopen. Dat loop ik normaal in een kwartier, twintig minuten, maar met Mo erbij werd dit dik vijftig minuten. Dit kwam door meerdere redenen, door het prille lente weer waren er al vrij veel bloemetjes aan de zijkant van de weg. Bij iedere bloem moesten wij even stil staan zodat zij ze kon plukken. Vervolgens plukte ze één voor één alle blaadjes eraf met de zinnetjes 'he loves me, he loves me not'. De vraag over wie ze het precies had mocht ik daarentegen niet vragen. Met alle verzamelde bloemblaadjes kwam ze vervolgens bij de laatste stap van haar proces. De blaadjes op mij gooien met de opmerking 'You're marrieeed'. Uiteindelijk kreeg ik een hele waslijst aan namen van de mannen waarmee ik dan getrouwd was, ik moet toegeven ze had best leuke uitgezocht. Op de terugweg was Mo extreem moe waardoor het weer enorm lang duurde voordat we terug waren, maar eenmaal thuis was het voor de verandering een keer rustig. Dat was ook wel weer fijn voor een keer.

Inmiddels zijn we alweer redelijk bij het einde van de week aangekomen. Op vrijdag heb ik overdag niet heel veel gedaan behalve even met Sandra afgesproken 's ochtends. Die avond ben ik naar de bioscoop gegaan met Suzan, we zijn naar Noah gegaan. Tijdens de film waren er natuurlijk ontelbaar veel momenten waarbij het geplande schrikmoment alleen effect had op mij, maarja dan heeft het ten minste voor één iemand gewerkt. De film zelf vond ik helemaal fantastisch met allemaal bebaarde, sterke mannen. Na de film hebben we nog even samen gepraat en gelachen en vervolgens ben ik weer naar Barnes terug gelopen over mijn lievelingsweg inclusief ratten, vossen en andere griezels.

Zaterdag zou ik binnen drie zinnen kunnen beschrijven, maar dat vind ik niet leuk dus dat doe ik niet. Die ochtend heb ik Sandra getroffen en hebben we samen op Rebecca gewacht. Zij wilde naar de McDonald's en dat vonden wij ook wel een goed idee om een lekker ijsje te kopen. Omdat zij inmiddels op zichzelf woont en zichzelf staande moet houden in London besloten we haar als steuntje in de rug te trakteren. Daar was ze erg blij mee want ons een fijn gevoel gaf. Rebecca moest er veel te snel alweer vandoor waarna Sandra en ik niet zo goed wisten wat we konden doen. We voelde ons allebei niet zo heel lekker dus wilde niet iets te actiefs doen. We zijn uiteindelijk van Putney naar Hammersmith gelopen, dus met dat niet actief gedeelte is het niet helemaal goed gekomen. Dat is namelijk vier kilometer, valt op zich mee, maar toch. In Hammersmith hebben we ons standaard rondje gelopen en hebben we lekker kip gegeten bij de Nando's. Die avond zijn we allebei weer terug gelopen naar onze eigen bestemmingen.

Zondag hadden we wel wat meer plannen, er was namelijk de beroemde boat race tussen Oxford en Cambridge. Het is een echte must-see en er komen ook altijd veel toeristen op af. Wij zijn eerst nog even wat koffie gaan drinken bij de Nero zodat we uitgebreid konden bestuderen welke heerlijke mannen er zouden gaan roeien. Aan de hand van de foto's konden we niet beslissen voor wie we zouden zijn. Al had ik eigenlijk geen keuze behalve Cambridge aanmoedigen, dit omdat mijn hostmom daar heeft gestudeerd en in het roeiteam heeft gezeten. Ons idee was om na de koffie een picknick te hebben in het park waarna we een plekje aan de rand van de Thames wilde zoeken. Het betrouwbare onbetrouwbare weer (het weer is standaard onbetrouwbaar vandaar deze constructie) bracht hier iet wat verandering in. De zon was namelijk in miezerig koud weer veranderd. Toch hebben we op een bankje aan de Thames onze 'picknick' gehouden waarna we wat rondjes zijn gaan rondlopen. Er werd ons al snel de vraag gesteld wie wij aanmoedigde en welke kleur bandje we wilde hebben. Omdat wij er nog steeds niet over uit waren vroeg ik aan deze jongeman of we niet allebei de kleuren mochten hebben. Die vraag hadden ze nog niet eerder gehad en werd met groot enthousiasme ontvangen. Zo konden wij op het laatste moment beslissen voor wie we zouden juichen. Er begonnen langzaamaan steeds meer mensen binnen te druppelen dus hebben we snel een plekje vooraan gezocht zodat we de start van de race konden zien. Na redelijk wat gewacht was het zover de echte race begon! We konden behalve veel gejuich en wat kleine poppetjes niet heel veel bijzonders zien, maar de sfeer was het wel waard om daar te staan. Nadat de boten uit het zicht waren geraakt zijn we de rest van de race op het grote scherm gaan bekijken. Al snel gebeurde er een klein accidentje, een roeier van Oxford raakte een roeier van Cambridge waardoor hij in het water sloeg. Cambridge is daarna jammer genoeg niet meer in het juiste ritme geraakt en kwam dus al snel ver achterop. Het team van Cambridge was ook redelijk onervaren vergeleken met het team van Oxford. Aangezien Oxford meerdere Olympische medaillewinnaars onder zich hadden en veel ervaren roeiers, het team van Cambridge bestond daarentegen wat meer uit 'nieuwelingen'. Ik kon het bijna niet aan om het verdriet van de jongen die in het water was geslagen te zien op het grote scherm dus we zijn snel vertrokken na het einde van de race. Dit was ook omdat we hoopte nog een plekje in een pub te kunnen vinden om te avond eten. Alle pubs waren echter overvol dus zijn we doorgelopen naar de Pizza Express. Daar waren gelukkig nog wel drie stoeltjes vrij voor ons en hebben we kunnen genieten van een overheerlijke pizza. We zaten wel net om het hoekje waardoor de serveerster ons perongeluk een beetje negeerde. De grote baas had uiteindelijk wel door dat we graag wilde betalen en gaan en gaf haar dan ook op d'r kop waarna ze snel naar ons toe kwam lopen met de volgende vraag. 'Would you like the bill?' Waarop Suzan heel droog antwoorde 'No, thanks!'. Helaas hebben we toch wel moeten betalen. Ik ben momenteel nog steeds bezig met de roeier van Cambridge die in het water was gevallen, heb alles er over gegooled en vind het nog steeds heel zielig voor hem aangezien het niet zijn schuld was, maar dat van iemand anders. Sandra en Suzan worden er momenteel lichtelijk geïrriteerd door en proberen dan ook angstvallig de woorden roeien, Cambridge, Luke (zijn naam) en elk ander gerelateerd woord te ontwijken in conversaties waarbij ik aanwezig ben. Die avond ben ik lekker gaan slapen met de gedachte dat ik de volgende dag naar Nederland zou vliegen voor een super snel bliksem bezoek aan Nederland. Daarover later meer!

Liefs,
Annika

You're the only one who showed up

Aangezien ik nog zo'n vijftig minuten heb voordat ik naar de gym ga, heb ik besloten deze voor de verandering eens nuttig te gebruiken en aan mijn blog te werken. Ik ben benieuwd, het begint steeds meer op een geschiedenis les te lijken zo lang geleden is het alweer, maar hierbij de week van 24 maart t/m 30 maart.

Laten we maar eens beginnen op de maandag, wat heb ik allemaal uitgespookt die dag. We kregen tijdens de les de uitslag of we wel of niet waren geslaagd voor onze mock exam. Ik was toch wel een tikkeltje nerveus eerlijk gezegd want ik was niet zeker of alles wel zo goed was gegaan. Gelukkig kreeg ik goed nieuws, ik had het gehaald. Dat maakte ook de keuze wat makkelijker of ik wel of niet het proficiency examen ga doen in juni. Mijn hostmom vond sowieso dat ik moest beslissen dat ik er voor zou gaan en mijn score heeft mij doen laten besluiten dat ook daadwerkelijk te doen. We hadden nog niet het proef spreek examen gedaan, maar onze lerares zei dat niemand zich daar echt druk over hoeft te maken. Zeker omdat we vrij geoefend zijn in het praten. Om dit heugelijke feit te vieren zijn Sandra en ik na de les koffie gaan drinken bij de Starbucks, waar verder niet heel veel spannends is gebeurd. Die avond zijn we heel sportief geweest en hebben we een bezoekje gebracht aan het Leisure Centre. We hebben wat schreeuwende mannen aanschouwd die misschien toch wat minder gewicht moeten nemen een volgende keer en zijn zelf natuurlijk ook zeer druk bezig geweest. Een soort van dan.

Dan de saaiste dag van mijn week, dinsdag. Ik ben naar de les gegaan, naar huis gegaan, daar heb ik aan huiswerk gewerkt. Mo had een vriendinnetje die middag dus ik hoefde alleen een beetje op te letten dat alles goed ging. Voor mij een goed excuus om lekker te rusten en niet zo veel uit te voeren. Om de dag toch nog goed te eindigen ben ik 's avonds naar Armageddon gegaan met Sandra.

Op woensdag heb ik wel wat meer uitgevoerd. Het was mijn pappa's verjaardag, ik ben het gelukkig niet vergeten en heb hem netjes gefeliciteerd. Het cadeautje lag nog in Engeland, dus die kreeg ie nog niet van me. Nadat ik netjes het beddengoed had gewassen en verwisseld was het tijd om mijn kast uit te zoeken. Dat was nog een best grote obstakel. Hier in Engeland heb ik de primark, h&m en nog meer walhalla's met kleren om de hoek wat er voor heeft gezorgd dat ik mijn kleding collectie flink heb uitgebreid. Mijn kast is niet mee gegroeid en zit dus ook volgepropt en ik hield hem ook angstvallig dicht in de hoop dat niemand deze mooi opgeruimde collectie te zien zou krijgen. Ik heb alles gesorteerd, gevouwen met behulp van een heuse opvouwergeval dat ik van m'n zus had gekregen en weer in m'n kast gelegd. Ik hoefde Mo niet van school te halen omdat zij een zwemwedstrijd had vanuit school. Ze kwam helemaal over de wolken terug want ze is in de finale gekomen. Die avond ben ik naar de gym gegaan voor mijn eerste afspraak met een personal trainer. Ik vond hem eerlijk gezegd helemaal niks en best demotiverend overkomen. Wel had ik uiteindelijk maar een afspraak gemaakt voor aankomende maandag want ik kon moeilijk al stoppen na alleen een kennismaking.

Op donderdag hadden we de laatste les van deze periode. Onze lerares had heel lief allerlei kleine paashaasjes door het lokaal gezet wetende hoeveel wij allemaal van chocolade houden. Na de les ben ik zo snel mogelijk naar Putney gegaan om daar Sandra en Ceddy te ontmoeten. Sandra was dat weekend voor een klein bezoek naar Duitsland en Ceddy zou ook op zaterdag weer terug naar Duitsland gaan. Genoeg reden voor een klein afscheidje. Sandra en Ceddy hadden nogal honger dus hebben we een bezoekje aan de pub gebracht zodat zij wat konden eten.

Inmiddels is het weer donderdag (ik begon op dinsdagavond) en ben ik lekker een middagje vrij. Tijd om m'n blog af te maken dus, terwijl ik heerlijk in de zon zit te genieten.

Na het eten was het voor Ceddy helaas tij dom weer te vertrekken, na een niet zo heel emotioneel maar wel niet leuk afscheid ben ik met Sandra meegelopen om haar oudste kindje op te halen van school. Het leuke was dat ze de steppen mee moest nemen dus konden wij ook leuk op de step naar de school toe gaan. We zijn veilig zonder ongelukken aangekomen en hebben vervolgens gewacht tot haar kindje eindelijk klaar was met jas aan doen en z'n tas pakken. Waar hij normaliter nogal veel praat was mijn aanwezigheid blijkbaar best even spannend. Ik kon helaas niet mee naar hun huis dus ben halverwege richting Barnes gekeerd. Zodra ik een meter van hun verwijderd was had hij gelijk aan Sandra gevraagd 'But why is she not coming with us?'. Dat was wel sneu want blijkbaar had hij zich daar op verheugd. Die avond moest ik oppassen, dus veel meer dan een verhaaltje voorlezen en de kinderen naar bed brengen heb ik niet gedaan.

Op vrijdag ben ik met Sandra naar London Victoria afgereisd omdat ze dat weekend naar Duitsland zou gaan. Ik vond dus ook dat ik haar moest wegbrengen naar de bus. Omdat we veel te vroeg waren besloten we wat tijd te spenderen in de Nero. Nadat we heel sociaal waren opgestaan om plaats te maken voor wat andere mensen moesten we nog even snel naar de wc. Dit bleek nog een grotere obstakel dan we hadden voorzien. Met geen mogelijkheid kregen we namelijk de deur open. Gelukkig bleek één van de wc's gewoon bezet te zijn en de mevrouw die er van af kwam hield de deur voor mij open. Zo kwamen we bij probleem nummer twee, het wc papier was op. Omdat ik niet wist hoe ik de deur open kon krijgen zat er niks anders op dan Sandra te sms'n die buiten de wc's stond met haar koffer. Zij kwam al snel aan met wat servetjes waardoor dat was opgelost. Terwijl ik op de wc was hoorde ik iemand die de deur naast mij wel gewoon open kreeg. Na ik klaar was en Sandra op de wc zat, gebeurde dit nogmaals. Zodra Sandra klaar was besloten we dan ook nog een keer om eens te kijken of wij zelf ook die deuren open konden krijgen. Maar nee, het is ons niet gelukt. We weten nog steeds niet wat we verkeerd hebben gedaan, maar mochten we daar nog een keer komen dan zullen we ons iets beter voorbereiden. Nog steeds te vroeg, maar zonder zin om nog langer ergens binnen te zijn besloten we om alvast naar de bushalte te lopen. Dit bleek een top idee te zijn, er waren namelijk bankjes die wiebelde. Met name ik vond dat een fascinerende bezigheid. Ik heb er achterstevoren op gezeten, op gelegen op meerdere manieren, maar bovenal heb ik heel veel gewiebeld. Sandra vond dit natuurlijk geen probleem en is ook alles behalve geïrriteerd geraakt. Die avond ben ik vroeg naar bed gegaan nadat ik m'n tas alvast helemaal had ingepakt voor de volgende dag. Ik had namelijk een fotografie cursus dat weekend! Yaaay.

Zaterdag vroeg ging ik vol goede moed op weg naar central London voor m'n cursus. Ik had iet wat vertraging opgelopen, wat voor de duidelijkheid volledig buiten mijn schuld om was, dus was een beetje gestrest of ik wel op tijd zou zijn. Precies op het moment dat de les zou starten kwam ik aanhollen. Er stond nog iemand bij de deur die mij doorliet en zei dat m'n leraar boven stond te wachten. Hij stond daar inderdaad en leidde me naar het klaslokaal. Waar ik vol met nieuwsgierigheid naar mijn klasgenoten naar binnen liep kwam ik van een koude douche thuis. Er was nog niemand, voor niks in de stress gezeten dus. Dacht ik dan, na tien minuten kwam m'n leraar weer naar boven met de volgende informatie. You're the only one who showed up. Oftewel, ik zou privé les gaan krijgen aankomend weekend. Nou ik kan je vertellen dat op dat moment alle stoppen bij mij doorsloegen hoor. De leraar was namelijk uitzonderlijk aantrekkelijk dus de zenuwen begonnen al gelijk toe te slaan. Hij vond het zelf ook wel interessant om maar één leerling te hebben want dat was blijkbaar nog niet eerder voorgekomen. We hebben in de ochtend eerst met name op compositie gefocust. Daarna werd ik London ingestuurd met de opdracht wat foto's te maken die we later zouden analyseren. Hij liep mee naar het park en ik heb daar een uurtje rondgehuppeld in de hoop op inspiratie. Enigszins tevreden heb ik Aldo opgezocht en zijn we terug gelopen. Het was tijd voor de lunchpauze dus mocht ik nogmaals London in voor een uurtje. Ik had een lekker broodje gekocht en ben in het park in de zon gaan zitten. Ik verveelde me wel nog al dus heb iedereen om me heen goed bestudeerd. Er was een man op het bankje naast mij gaan zitten die vrolijk hard aan het meezingen was met zijn muziek, hij had oranje haar, knal blauwe jas, groene broek, jammergenoeg lag mijn camera nog in het lokaal. Ook waren er wat optimisten die al zonder shirt aan het zonnen waren, terwijl het nou ook nog niet zo warm was. In de middag ben ik weer verder gegaan met mijn privé les, ditmaal lag de focus op licht, lijnen, structuur en bepaalde effecten die je daarmee kan creëren. Na alle theorie zijn we weer op pad gegaan om dit toe te passen. Ditmaal zijn we naar het British museum gelopen waar ik als een kip zonder kop heb rondgerend om wat interessante shots te maken. Uiteindelijk was ik m'n leraar ook nog kwijt geraakt, maar na goed zoeken heb ik hem gevonden. We moesten allebei met de metro naar huis en hij zei dat ie wel wist waar die was. Juist ja, niet dus. Nu moet ik toegeven hij heeft net een paar jaar in Los Angeles gewoond en was pas drie maanden in London dus het was niet heel raar dat ie het niet wist. Ik was de reddende engel, komt ook niet vaak voor, aangezien ik het Nederlandse pannenkoeken restaurant herkende! De tube station was daar erg dichtbij in de buurt, maar voordat we daar aankwamen besloot Aldo om alsnog met de bus terug te gaan. Ik ben zelf naar Hammersmith gereisd en had nog geen zin om terug te gaan naar huis. Ik heb daarom lekker wat koffie gedronken in de Starbucks en ben vervolgens terug gelopen door een lekker avondzonnetje naar Barnes. Ik vond dit best indrukwekkend van mezelf als ik eerlijk ben omdat ik de meest enge brug ooit helemaal alleen moest oversteken. Normaal loop ik daar half huilend aan het handje van degene met wie ik ben overheen, maar nu moest ik deze enorm grote uitdaging alleen aan. Oké eigenlijk loop ik er gewoon als een trillend rietje overheen maar dat klonk beter. Feit blijft dat ik het behoorlijk eng vond. Ik ben veilig thuis aangekomen waar ik m'n volgende uitdaging van die dag ondervond. De tijd zou een uurtje vooruit gaan en ik was bang dat m'n mobiel dit niet automatisch zou doen. Na een hele ingewikkelde, iet wat verwarrende, discussie met m'n ouders besloot ik om maar gewoon m'n wekker om 1.58 te zetten. Zo kon ik zien of mijn telefoon uit zichzelf de tijd veranderde. Dit bleek inderdaad zo te zijn dus kon ik met een gerust hart verder slapen.

Die daaropvolgende ochtend had ik een grote crisis. Ik moest weer de hele dag alleen spenderen met Aldo, oftewel wat moest ik aaaaan doeeen?? Na enige moeite en heel veel getreuzel is het me gelukt om een outfit uit te zoeken. Op naar nog een interessant dagje! M'n leraar bleek niet eens te weten over het hele verandering van de tijd gebeuren, maar gelukkig was hij er wel op tijd. We begonnen vandaag met het bekijken van een aantal foto's die ik de dag ervoor had gemaakt. Er zaten wonder boven wonder nog redelijk wat foto's bij die goed waren en waar hij ook kon zien wat mijn gedachtegang erachter was. Daarna zijn we begonnen met weer wat theorie lesjes, deze keer over kleur. Na de theorie was het weer tijd om op zoektocht te gaan in London zodat ik de theorie in praktijk kon oefenen. Deze keer moest ik alleen op zoek gaan, ik belande op Leicester Square waar er blijkbaar allemaal feestelijke activiteiten waren. Na daar wat foto's gemaakt te hebben ben ik naar China Town gelopen waar ik ook wat goede fotomomenten heb kunnen 'creëren'. Op een gegeven moment stond er een meisje in een knal gele jas voor een blauwe gebouw dat allemaal gele elementen had. Perfect dus! Terwijl ik haar stond te fotograferen kreeg haar moeder dat door, keek mij ontzettend kwaad aan en nam haar dochter mee. Ik was hier niet zo heel blij mee en zoals mijn leraar naderhand ook concludeerde 'she fucked up your shot'. Want ik had het meisje daardoor niet helemaal kunnen schieten vanuit de juiste angle. Na een lunch pauze ben ik vol goede moed begonnen aan de tweede helft van de dag. Whitebalance en een introductie tot de flits. Ook weer zeer interessant. Ditmaal ben ik helaas wel een beetje verdwaald geraakt toen ik er op uit werd gestuurd om foto's te maken waardoor de opdracht niet helemaal goed uit de verf is gekomen. Helaas was toen het moment alweer aangebroken waar ik afscheid moest nemen van mijn heul leuke privé leraar.

Dit moeilijke moment kon ik niet alleen verwerken waardoor ik Suzan smste met de vraag of ze misschien zin had om een drankje te doen. We hebben in Putney afgesproken en zijn naar de Costa gegaan. Ik heb haar uitgebreid tot in de meest minuscule details vertelt over mijn weekend zodat ze helemaal op de hoogte was van hoe perfect mijn leraar was. Op het feit na dat hij 34 jaar is dan. Die avond ben ik gaan slapen en heb ik heerlijk gedroomd.

Liefs,
Annika

It's so nice that when you're almost dying during the exercises, there is always one person doing everything with a smile

Zo weer tijd voor een blog, deze keer over een vrij rustige, maar wel belangrijke, week die van 17 -23 maart. Aangezien dit mijn tweede blog is in drie dagen, wil ik even mededelen dat ik nu geen verplichting voel om mijn volgende blog snel af te krijgen. Dit is wel genoeg leesvoer voor nu.

De maandag was een spannende dag, want we zouden beginnen met onze Mock Exam. Voor de mensen die niet weten wat dat is, ik volg hier Engelse lessen en ik wil het Cambridge Proficiency Exam gaan doen. Het Mock exam was een proef examen zodat ik, en mijn klasgenoten, een idee krijgen op welk niveau we ons momenteel bevinden. We begonnen met het luisterexamen. Ik zag hier een klein beetje tegenop met name omdat het inhoudt dat ik me minstens anderhalf uur lang moest concentreren. Het is echter gelukt en m'n gevoel over het examen was ook wel redelijk. Verder heb ik die dag niet zo heel veel uitgevoerd. Wel ben ik in de avond nog even naar het Leisure Centre geweest met Sandra om wat sportiefs uit te voeren die dag.

Dinsdag hadden we het tweede deel van het Mock examen. Lezen en Use of English, vooral dat laatste was iets waar ik zwaar tegen op zag. Ik ben dan ook van mening dat Cambridge punten zou moeten toekennen voor creativiteit, waar ik tijdens het examen een aantal keer beroep op heb gedaan. Met de nodige vrolijkheid en lachbuien vertrokken Sandra en ik na het examen naar Putney. We waren op een missie, we moesten een cadeautje kopen voor haar jongste die dat weekend vier jaar zou worden. Sandra wist dat hij een Spiderman kostuum zou krijgen dus we dachten dat een cadeautje in het thema Spiderman wel een succes zou kunnen worden. We zijn dus ook beland bij de speelgoedwinkel waar we een Lego Spiderman Auto pakketje hebben gevonden. Later kwamen we nog een Spiderman verjaardagskaart tegen die Sandra ook al snel aanschafte. We hadden nog genoeg tijd over die we besloten te spenderen bij ons lievelingsketen de Starbucks. Die avond zijn we nog naar onze standaard dinsdagavond sportles Armageddon gegaan. Daar zijn we voor de verandering redelijk normaal doorheen gekomen dus daar kan ik niet zo heel veel over melden.

Die woensdag zou ik eigenlijk naar de sportschool gaan voor een afspraak met een Personal Trainer. Echter kreeg ik die ochtend de vraag of ik thuis kon blijven om een pakketje in ontvangst te nemen. Het was jammer dat ik m'n afspraak moest afzeggen, maar ik was er stiekem ook wel weer blij mee. Ik was namelijk begonnen aan het tweede seizoen van the Killing en dat is typisch zo'n misdaad serie die je aan een stuk door wil afkijken. Daar kon ik nu mooi aanbeginnen. Ik heb Sandra volgens mij vrij erg geïrriteerd en lastig gevallen door elke gebeurtenis te whatsappen samen met mijn mening en gedachtes. Aangezien ze zelf nooit the Killing heeft bekeken was het nogal onbegrijpelijk, ze praatte er dan ook merendeel gewoon overheen. 's Avonds heb ik m'n nog voorbereid op het Mock examen waarvan ik donderdag het laatste deel had, schrijven. Ik heb lijsten met handige zinnen en structuren gemaakt en heb die geprobeerd zo goed mogelijk in m'n hoofd te krijgen.

Donderdag was het dus ook zo ver, het laatste Mock exam van die week. Het schrijven ging iets minder goed dat verwacht, mede doordat ik een beetje in tijdnood kwam. Oftewel, ik moet wat meer gaan werken aan m'n snelheid. Ik had wel alles afgekregen dus het was nog niet heel erg stressen geblazen. Ook was m'n zus vandaag jarig, echter zit zij natuurlijk in Nederland dus veel meer dan een virtuele felicitatie kon ik haar niet aanbieden. Haar cadeautje had ik al een tijdje klaarliggen hier in Engeland, maar omdat ik begin april een paar dagen in Nederland zou zijn moest ze nog even geduld hebben. Die avond moest ik oppassen en heb ik dus niet veel meer gedaan dan Mo naar bed brengen en wachten tot m'n hostouders weer terug kwamen.

Vrijdag was wel een wat drukkere dag, onze Mocks waren voorbij en dat moest gevierd worden. Samen met Sandra ben ik afgereisd naar central London waar we Ceddy en zijn twee vriendinnen hebben ontmoet. Samen zijn we vervolgens naar de Duitse pub gegaan waar we hebben deelgenomen aan het onbeperkte Duitse buffet. Het was al vrij druk toen wij aankwamen, maar er was eten in overvloed! Allerlei lekkere hapjes later was het tijd om weer terug te keren om onze kinderen van school op te halen. Die avond ben ik met Sandra en Suzan naar de bioscoop gegaan. We waren naar Labor Day, dat is een film over een man die ontsnapt van een gevangenis. Al snel was ik net zoals het hoofdpersonage hopeloos verliefd geworden op deze woest aantrekkelijke, iet wat gevaarlijke, maar toch ontzettend lieve mannelijke man, met baard. Mijn nieuwe missie is vanaf nu dus ook om net zo'n man te vinden, maar dan het liefst wel een die niet uit een gevangenis is ontsnapt, dat lijkt me een iets veiliger idee. Na de film moest ik door het donker over het bospaadje naar huis lopen, dat doe ik minstens drie keer in de week dus dat was niet het probleem. Alleen begon het uit het niets opeens kei hard te regenen! Ik liep helemaal onbeschut zonder paraplu of capuchon en begon dus te rennen op zoek naar een schuilplek. Die vond ik uiteindelijk naast de begraafplaats onder een afdek van ruim 15 centimeter. Je snapt wel dat dat perfect werkte. In ieder geval, zodra de hagel, donder en bliksem enigszins was verdwenen heb ik een sprintje ingezet voor de laatste twintig minuten en ben ik als een spreekwoordelijk verzopen katje veilig thuis aangekomen. Het was maar goed dat iedereen in huis inmiddels al sliep, want ik weet zeker dat ik iedereen die mij zou hebben gezien flink de stuipen op het lijf had gejaagd.

Die zaterdag heb ik weer afgesproken met Suzan. Ze wilde graag wat toeristische hoogte en diepte punten zien dus had ik aangeboden om die te laten zien. Nu ben ik niet de allerbeste gids, ik ken de weg maar daar houdt het op, maar vol goede moed zijn we begonnen aan deze zonnige dag. We zijn met de trein naar Waterloo afgereisd waar we als eerste de London Eye tegenkwamen. We zijn de brug overgelopen en kwamen zo langs de Big Ben. Het viel ons al op dat het echt enorm druk was, nu is het dat altijd wel in het weekend, maar het was extra druk. Nog irritanter druk. We probeerde er tussendoor te duiken en kwamen terecht bij een heel ander schouwspel. Er was namelijk een protest bezig, rijendik aan mensen liepen, danste, zongen en trommelde en vervolgde hun weg naar het Trafalqar square. Wij besloten vrolijk mee te lopen aangezien we toch in dezelfde richting liepen. We wilde eigenlijk naar Trafalqar square en vanuit daar door naar wat andere leuke plekjes. Dat verliep echter iets anders gezien het feit dat dat het verzamelpunt was voor alle protesterende mensen. Het deed ons doen besluiten om over te steken en zo via een paadje ergens bij het St James park uit te komen. We moesten nog wel eventjes door de hele mensen massa heen. Met de nodige onhandigheid, deze keer niet alleen van mijn kant, is het ons uiteindelijk gelukt en kwamen we veilig aan in het park. Jeuh. Het park was erg mooi en na een kort bezoek aan het water closet zijn wij door gelopen naar het volgende toeristische punt, Buckingham palace. Nu was ik de vorige keer met de wisseling van de wacht al niet erg onder de indruk, nu was dat nog minder. Behalve twee pipo's die als oelewappers heen en weer liepen was er niet zo bijster veel aan de hand. Ik vond het dan ook erg belangrijk om even mijn mening te uitten, in het Nederlands weliswaar, aan Suzan. De opmerking 'nou ik snap echt niet wat hier nou zo bijzonder aan is, ik vind het hartstikke saai' viel echter niet alleen bij haar in de smaak. De man naast me begon hartelijk te lachen, en ja hoor, hij bleek dus inderdaad Nederlands te zijn. Gelukkig kon hij zich wel in mijn constatering en heb ik geen mensen al te erg beledigd, denk ik, hoop ik, ga ik van uit. Vanuit daar vonden we het tijd geworden om een ander hoogstandje te bekijken, Westminster Abbey. Het weer was bijzonder lekker dus hebben we daar in de zon ergens gelunched om vervolgens weer door te lopen naar het volgende onderdeel. Oxford Street, via Trafalqar Square, voor de mensen die London een beetje kennen, en voor degene die dat niet doen. De route die wij hebben aangehouden is niet bijster logisch, kort of zoiets dergelijks, wel is hij leuk. Op Oxford Street hebben we nog een beetje rondgeneusd om vervolgens terug te reizen naar Putney. Daar heb ik Suzan op sleeptouw genomen naar de Costa, want ik was bijna de wanhoop nabij voor een kopje koffie. Daar kwam ik ook een oud klasgenoot tegen, Oswaldo, die ons had verlaten omdat hij een echte baan had gevonden. Na bij te hebben gekletst, waren Suzan en ik wel toe aan avondeten. Tijd voor mij om haar te introduceren aan een ander bekent fenomeen hier in London, de Nando's. Waar ik daar normaliter geen klachten heb en alles prima voor elkaar is was het deze keer iets minder. Suzan haar eten kwam na vijf minuten waarna ik nog ruim 40 minuten, niet overdreven we hebben het zelfs nog gecontroleerd op het bonnetje, moest wachten. Het was wel allemaal super lekker dus dat was dan wel weer fijn. Na het eten zijn we nog vrij lang blijven na kletsen. Op een gegeven moment was er allemaal trammelant aan de tafel naast ons. Er zaten daar vier aandoenlijke, poepige, lieve kindjes en van één van hun was er voor het eerst een tand uit. Hij was logischerwijs erg trots en heeft het ons dan ook uitgebreid laten zien. Uiteindelijk waren we allebei best moe en hadden we beschamend lang blijven zitten in de Nando's dus besloten we om er een einde aan te breien.

Dan was het al weer de laatste dag van die week, die weer wat rustiger verliep. Sandra was voor de verandering een keer naar Barnes gelopen waar we even een snelle koffie wilde drinken bij de Nero. Echter bleek toen we daar waren aangekomen dat het luchtalarm, aka een krijsend kindje, was afgegaan. Het uitknopje bleek onvindbaar waardoor we besloten zo snel mogelijk het pand te verlaten. Het was nog steeds lekker weer wat ons deed besluiten naar Hammersmith te lopen. Mijn papsie was bijna jarig en wilde graag een Engels pakket. Missie geopend en dat bleek nog moeilijker te zijn dan gedacht. Ik wist van een bron dat er wat thee glazen waren gesneuveld thuis dus dachten Sandra en ik dat het wel leuk zou zijn om thee glazen te kopen met een Engelse vlag erop. Het bleek al snel dat dat een onmogelijke opgave was. Toen we er over nadachten besefte we ons ook dat geen van onze gastgezinnen gebruik maken van theeglazen. Uiteindelijk heb ik dan maar allerlei ander Engels lekkers gekocht en wat andere Engelse frutsels. Vanuit Hammersmith hebben we de bus gepakt naar Putney om zo op tijd aanwezig te zijn bij onze favoriete sportles. Het was een saaie les, in mijn mening, waardoor ik mezelf maar ben gaan vermaken. Zo heb ik alle gewichten van vijf kilo geteld, in de gaten gehouden hoeveel mensen, auto's en fietsers er langskwamen in een tijdsspan van vijf minuten. Daarnaast weet ik nu ook hoeveel platen elk stukje plafond heeft en ben ik goed op de hoogte van het aantal ramen dat zich bevind in de sporthal. Na de les vertelde ik dit ook heel trots, al werd het niet zo briljant gezien als ik het zelf allemaal vond. Wel kreeg ik weer een noemenswaardige opmerking van Tony naar m'n hoofd geslingerd. 'It's so nice that when you're almost dying during the exercises, there is always one person doing everything with a smile making it all seem so easy'. Voor de duidelijkheid, ik ben dus het persoon dat altijd met een glimlach alle oefeningen doet als de rest langzaam aan het afsterven is. Na de sportles zijn Sandra en ik vertrokken naar de pub om daar een lekker fruit met yoghurt toetje te eten. Op een gegeven moment zagen we de tafelbediende lopen met onze overheerlijke schaaltjes. Hij liep alleen nogal schaapachtig rond te kijken en als grap zeiden we al, die zal wel niet weten waar onze tafel zich bevind. Dit bleek dus inderdaad ook zo te zijn. Hij draaide zich weer om en liep zo met ons eten weer de keuken in. Hmmpf. Na vijf minuten kwam hij weer naar buiten om een nieuwe poging te ondernemen. Ook deze keer volbracht hij dit niet bijster succesvol. Uiteindelijk hebben we hem medegedeeld dat het voor ons bestemd was, zelfs dit bleek nog vrij hoog gegrepen te zijn. 'That's for us' 'Oh, so, is this for you, no, wait, what?' 'I'll come back later'. We bleken gelukkig over enkele goede, dwingende blikken te bezitten want hij vertrouwde ons en liet het bij ons achter. Zo konden wij genieten van ons toetje en zo was er alweer een week voorbij in mijn oh zo geliefde London.

Liefs,
Annika

Could you just show her the way, you know everything that goes around here anyway

Zo waar waren we ookal weer gebleven, ik moet even graven in mijn geheugen, maar het is de week van 10-16 maart. Mijn agenda is bijna leeg, dus ik moet echt heul erg gaan nadenken wat ik allemaal heb beleefd deze week maar mezelf kennende komt dat wel goed.

Op de maandag waren Sandra en ik na onze Engelse les voor de verandering niet naar onze stamkroeg gegaan omdat we allebei allerlei andere taken te doen hadden. Wasjes, opruimen en schoonmaken is niet bijster interessant en ik heb niks klunzigs gedaan dat het vertellen waard is. Ik zal het dus voor de verandering hierbij laten. Die avond vonden Sandra en ik dat het weer tijd werd om naar het sportcentrum te gaan. Sandra had nog steeds allerlei lekkere cupcakes in overvloed en ze was zo ontzettend lief om er ook ééntje mee te nemen! Omdat we vonden dat we al actief genoeg waren om überhaupt naar het sportcentrum te komen vonden we niet dat het nodig was om ook nog eens de trap af te lopen naar de kleedkamers. We liepen dus naar de gang met de kluisjes die helemaal vol stond met mensen inclusief Tony. Zodra hij ons zag hebben we nog een hopeloze poging gedaan om de cupcakes te verstoppen die we vast hadden, maar we waren al te laat. Hij begon ons vrij hard uit te lachen en had het nodige commentaar. Nadat we heel sportief waren geweest zijn we naar buiten gegaan waar we hebben gewacht tot Tony naar buiten kwam na zijn les. Niet zomaar zonder reden, we waren in een goede bui en besloten om één van onze cupcakes aan hem te geven. Hij was er gelukkig erg blij mee en heeft hem met veel plezier opgegeten.

De dinsdag moesten we hard werken om onze koffiepeil weer op orde te krijgen aangezien we al minstens één dag niet samen in een koffiezaak waren geweest. Ditmaal was het niet alleen voor de koffie, maar voor een hele speciale skypedate met LIEKEE! Dat is de au pair waar wij een aantal weken hiervoor afscheid van hadden moeten nemen. Na wat probleempjes in het begin met de microfoon die het aan onze kant niet deed, was alles tip top in orde en waren we klaar voor onze skypedate. Er was ontzettend veel gebeurd, Lieke heeft inmiddels al zo'n drie baantjes, wij hebben van alles en nog wat meegemaakt en verder was er nog veel meer wat we moesten bespreken. Alle andere bezoekers hebben, geheel vrijwillig, wij praten niet hard of iets dergelijks, kunnen meegenieten van al onze avonturen. In die avond zijn we naar Armageddon gegaan waar we weer de nodige entertainment hebben verzorgd. Het is namelijk ontzettend leuk om te proberen elkaar af te troeven en beter te zijn dan de ander. Tony, wat een verrassing, houdt ons goed in de gaten en heeft ons dan ook altijd goed in de smiezen als we onze 'eigen aanvulling' aan de oefeningen geven. Gelukkig kan niet alleen hij, maar ook alle andere, er om lachen dus dat is dan wel weer oprecht wat positiefs.

Die woensdag spraken Sandra en ik weer af in de Starbucks, ditmaal in Putney, voor een andere reden. We zouden een nieuwe Au Pair ontmoeten, Suzan. Ze had ons beidde gemaild dat ze naar Putney zou komen en we hadden afgesproken om dan met z'n alle tegelijkertijd af te spreken. We hebben haar gelijk wegwijs gemaakt in Putney. Alle belangrijke winkels laten zien, supermarkten, poundland, drogisterijen, pubs alles is langsgekomen. Zo konden wij ook een ander zeer belangrijke plek niet vergeten, het Leisure Centre. Suzan had aangegeven dat ze best graag wat aan sport wilde doen dus besloten we om haar daar mee naar toe te nemen. Daar eenmaal aangekomen legde we uit dat ze nieuw was in Putney en geïnteresseerd was in een abonnement. We eindigde met de vraag of het misschien mogelijk was om haar een rondleiding te geven. Waar normaliter een personal trainer hiervoor wordt ingeroepen, werd ons het volgende medegedeeld. "Could you just show her the way, you know everything that goes around here anyway". Oftewel, waar wij al langer vanuit gingen, ze kennen ons daar allemaal. We werden wel wat raar aangekeken door de overige mensen toen we in gewone buitenkleren de gym in kwamen lopen en Suzan vervolgens een rondleiding gaven. Wij vonden het eigenlijk wel leuk en hebben Suzan dus ook voorzien van een uitgebreide toer door het Centre. Daarna was het voor mij alweer tijd om naar huis te gaan, toen ik een berichtje naar Sandra stuurde dat ik alweer op weg was om Mo op te halen was zij nog steeds met Suzan aan het praten. We leidde hier van af dat we een leuk nieuw meisje hadden ontmoet, waar we hoogstwaarschijnlijk wel mee in contact zouden blijven.

Dan zijn we alweer aangekomen bij donderdag, waar ik letterlijk niks heb gedaan. Mo naar school gebracht 's ochtends, ophalen hoefde niet. Verder naar school en dat was het wel zo'n beetje. Ik denk dat dit de kortste beschrijving is die ik in al mijn blogs tot dusver heb gedaan, dat is dus wel een schouderklopje waard. Misschien lukt het me dan eindelijk om een korte blog te schrijven.

Vrijdag vonden Sandra en ik het tijd voor weer een sportieve middag. Nadat ik klaar was met strijken hebben we elkaar getroffen bij het Leisure Centre en zijn we naar een les body conditioning van Mike gegaan. We kennen hem al van steps lessen die we in het begin nog wel eens hebben gevolgd en wisten dus dat het nog wel eens een wat zwaardere les zou kunnen worden. Zo verwacht, zo uitgekomen. Opgeven komt echter niet in ons woordenboek voor, dus hebben we met zo veel mogelijk energie alles gegeven wat we in ons hadden. Na de les vonden we dat we daarom een beloning hadden verdiend. We hebben een heerlijk stokbroodje gekocht en zijn daarna doorgelopen naar de Thames om in het zonnetje aan het water heerlijk te lunchen. Helemaal uitgerust en met weer wat extra energie zijn we uiteindelijk beidde weer huiswaarts gekeerd om onze kinderen van school op te halen.

Dan was er zaterdag. Ik ben samen met Suzan en Sandra naar Notting Hill afgereisd waar we een vriend, Ceddy, van Sandra's uit Duitsland ontmoette. Hij had twee meiden mee met wie hij zes weken in Engeland was. We hebben lekker over de markt geslenterd, Frozen Yoghurt gegeten (met fruit, we kunnen best gezond zijn) en een wafel (met aardbeien, dat gezonde hè) van de Wafflemeister. Omdat we nog zat tijd over hadden en het ongelooflijk lekker weer was zijn we na Notting Hill naar Holland Park gegaan. Wij waren hier nog niet eerder geweest en Ceddy wel, hij was dus in de zevende hemel over het feit dat hij ons wat nieuws in London kon laten zien nadat wij hier al zo'n zes maanden zijn. In het park aangekocht was het eerst tijd om de wc te zoeken. Dat bleek volledig aan de andere kant te zijn van waar wij ons bevonden, maar na een kleine, grote, speurtocht hebben we hem gevonden. Vlak daarna was het tijd voor Ceddy en zijn vriendinnen om er weer vandoor te gaan. Suzan en Sandra en ik besloten om nog te blijven. Sandra en ik hadden de nodige spierpijn van de sportles op vrijdag overgehouden. Veel meer dan op het gras in de zon liggen kwam er dan ook niet uit. Het was nog wel opgemerkt door Ceddy, dat wanneer ik mezelf in een benarde positie bracht om een foto te maken ik veel minder klaagde over pijn dan wanneer ik normaal liep. Dat schuif ik gewoon af op het feit dat lopen veel moeilijker is dan bukken. Nadat we lekker wat hebben geslapen, mensen hebben bekeken, bediscussieerd en uitgelachen, won de honger het van de zon en besloten we om ergens lunch te gaan halen. Voor de duidelijkheid het was inmiddels drie uur 's middags. Bij gebrek aan kennis over onze precieze locatie besloten we de trein naar Clapham Junction te nemen, wetende dat we daar een Lidl konden vinden. Bij de Lidl aangekomen hebben we wat lekkere broodjes gekocht en die vervolgens ook genuttigd. Met gevulde buikjes was het tijd voor ons om een ander plan te bedenken. We hebben nog wat door Clapham gewandeld, het onontkomelijke kopje koffie gedronken, om vervolgens terug te reizen naar Putney. Daar hebben Sandra en ik Suzan geïntroduceerd aan het avondeten in een pub waar we een heerlijke burger hebben gegeten. Daarna constateerde we dat wij veel te moe waren voor tieners op een zaterdagavond, maar met de grootste moeite hebben we het volgehouden tot een uur of tien. Op dat moment waren we allemaal zo afgepeigerd dat we naar huis zijn gegaan om lekker te slapen.

De zondag was het zo'n ongelooflijk lekker weer dat we besloten dat we dit volop moest nuttigen. Samen met Sandra ben ik naar de supermarkt gegaan om spullen voor een heerlijke lunch te halen. Daarna zijn we afgereisd naar Hyde Park waar we een andere Nederlandse au pair, Noor, zouden ontmoeten. We moesten nog even op haar wachten en terwijl we dat deden kwamen er uit het niets honderden mensen op skeelers aan. Nu houdt ik best van overdrijven, maar ik lieg niet wanneer ik zeg dat er letterlijk honderd mensen voorbij kwamen. Ik heb filmpjes en foto's als bewijs voor de ongelovige onder ons. Na een zoektocht hebben we Noor gevonden aan de andere kant van Hyde Park. Tussen alle andere slimme (slim omdat ze buiten waren en niet binnen) en van de zon genietende mensen hebben we ons kleedje neergelegd en hebben we genoten van onze geïmproviseerde picknick. Sandra en ik hadden ons voorgenomen om netjes op tijd weg te gaan om onze sportles te halen, maar het weer was zo lekker dat dat tijdstip voorbij was voordat we het besefte. We besloten om er dan maar het beste van te maken. We hebben een snelle koffie gehaald, dat moet gewoon, voordat we onze weg hebben gemaakt naar Vapiano. Noor was ondertussen afgehaakt want die moest op tijd thuis zijn. Bij Vapiano besloten Sandra en ik om twee heerlijke pizza's te delen. Als je bij Vapiano pizza bestelt krijg je een apparaatje wat gaat trillen als je de pizza moet ophalen. Ik heb hem weliswaar één seconde vastgehad voordat ik hem alweer uit m'n handen liet donderen, op de tafel via m'n schoot, de stoel, op een krukje om op de grond te landen. Hij was gelukkig niet gebroken, maar ik was vanaf dat moment niet meer geoorloofd om hem vast te houden. De pizza was in ieder geval overheerlijk. 's Avonds heb ik nog even met m'n papsie en mamsie geskyped over van alles en nog wat om vervolgens weer lekker naar bed te gaan. Om vol goede moed te beginnen aan een nieuwe week hier in London.

Liefs,
Annika

You're horrible, I need to take a photo of that

Mo heeft wat meer playdates de laatste tijd waardoor ik wat extra tijd heb om aan mijn blog te werken. Nu ga ik ook binnenkort een paar dagen naar Nederland toe, dus hopelijk vind ik ergens de tijd om m'n blog wat meer bij te werken. Nu moet ik ook eerlijk toegeven dat zolang Sandra haar blog goed bijhoudt ik veel kan vertalen van het Duits naar het Nederlands, dat maakt het schrijfproces wat sneller. In ieder geval, deze gaat over de week van 3 maart tot en met 9 maart.

Laten we beginnen op de maandag, dat was nogal een zeer belangrijke dag. Na school ben ik namelijk naar de kapper gegaan om een afspraak te maken. Ik had nogal rigoureus besloten om mijn haar bijna volledig af te knippen. Na ik mijn hostmom goed had uitgehoord over welke kappers betrouwbaar waren ben ik na school een afspraak gaan maken samen met Sandra. Daarna zijn we naar de Nero gegaan voor nog een ander zeer belangrijk iets. We hebben besloten om mee te doen aan het vasten, wat een iet wat oude traditie is, maar blijkbaar volop wordt gedaan in Duitsland. Ik had er nog nooit van gehoord en vond het wel een goed idee. Onze keus viel er uiteindelijk op om geen chocolade meer te eten tot aan Pasen. Dit was de laatste dag waarop het wel mocht dus zijn we naar de Nero gegaan om nog even een heeerlijke warme chocolademelk te drinken en een drie verschillende soorten chocolade muffin te eten. Verder is er die dag niet veel benoemenswaardigs gebeurd, dus zal ik het verder hier bij laten. Ik weet namelijk dat er een lang verhaal aan komt over m'n weekend.

Dinsdag, de dag waar ik mijn haar voor meer dan de helft ging afknippen. Voordat het zo ver zou zijn heb ik eerst nog een niet zo slimme actie gehad. Terwijl ik de deur achter m'n dichttrok bedacht ik me dat mijn sleutel nog boven op mn bed lag. Ik draaide me nog om maar helaas de deur viel al dicht. Ik baalde enorm want ik wist niet precies hoe ik dit moest gaan oplossen. Snel heb ik Tegan gesmst of zij haar sleutel mee had genomen en dat bleek uiteindelijk ook zo te zijn. Jammer genoeg liet ze mij dat pas weten om drie uur 's middags waardoor ik nog wel zo'n zes uur lang in de stress heb gezeten. Buiten de sleutel om zat ik ook een tikkeltje nerveus in de Engelse les omdat ik hierna naar de kapper zou gaan. Sandra kwam mee voor de hoognodige mental support en daar ging ik dan. De kapster hielp ook niet heel erg veel mee door de vragen are you sure? did you have it short like this before? Shall we do it a bit longer? Ach ja, zij willen ook geen geklaag achteraf dus ik snap het wel. Ze heeft het uiteindelijk heel mooi geknipt en ik ben er nog steeds blij mee dus dat was een succesvolle actie! Aangezien ik het huis niet binnen kon was Sandra zo lief om bij mij te blijven na dat we klaar waren bij de kapper. We hadden gelukkig geld bij, dus zijn we gaan lunchen in een cafeetje tegenover school. De tijd ging langzamer dan gedacht en na we het gevoel hadden dat we niet langer in Fresh Café konden blijven zijn we langs de Nero gegaan voor een koffie. We hebben ons huiswerk braaf gemaakt, waarna het toch echt tijd werd om op pad te gaan. Ik zat nog steeds in de stress vanwege de sleutel, maar kreeg op dit moment het verlossende smsje van Tigs. Die middag kwam Sue vroeg thuis omdat het Ash day was, wat gelijk staat aan Pancake day! Na een kleine tea, hadden we heerlijke pannenkoeken als toetje. Helemaal vol van de pannenkoeken ging ik weer op weg naar het Leisure Centre. Het was de avond des doems, de neef van onze Armageddon instructeur was gekomen en ging filmen en fotograferen. We moesten van te voren een formulier invullen dat onze toestemming hiervoor gaven blabla. Ik wilde het eerlijk gezegd niet doen, ik heb mezelf er toch maar overheen gezet en de brief ondertekent. Wel ben ik de hele les voornamelijk bezig geweest met het ontwijken van de camera, ervoor zorgen dat ik zoveel mogelijk achter andere stond en heb ik m'n capuchon zoveel mogelijk opgehad. Naast de camera was de les ook nog extra zwaar doordat we een kwartier langer doorgingen. De oefeningen zijn meestal 45 seconden met 10 seconden rust tussen door en we doen 2 à 3 rondjes afhankelijk van de hoeveelheid oefeningen. Deze keer hadden we per station 60 seconden met 10 seconden rust tussendoor en hebben we bijna vier keer het rondje gedaan. Helemaal gesloopt waren we uiteindelijk klaar en had ik geluk, Tony heeft me naar huis gebracht dus hoefde niet meer naar huis te lopen.

Op de woensdag zouden Sandra en ik gaan skypen met Lieke, de au pair die een paar weken terug weer naar Nederland was gegaan. Helaas kregen we een berichtje van haar dat ze niet kon dus besloten Sandra en ik om naar Hammersmith te gaan. Mede door mijn nieuwe haar en onze onwetendheid in combinatie met onze hoge intelligentie hebben we drie meter van elkaar zo'n 10 minuten op elkaar staan wachten. Oopsie, nadat we dit door hadden zijn we ons normale rondje Hammersmith gaan doen. De Duitse bakker, Primark, Tiger Tiger, Koffiezaak, Evolution en nog wat andere winkels. Die avond ben ik nog met Sandra naar de gym gegaan. Zij heeft lekker hardgelopen en aangezien ik me nogal snel verveel heb ik maar van alles wat gedaan.

De donderdag was een rustig dagje, normaliter is Sue thuis en hoef ik 's middags niet te werken. Deze keer had Mo een swimming gala met school dus moest ik met Tigs naar het zwembad toe. Het was erg gezellig, ik ben niet zo vaak met Tiggy als dat ik samen ben met Mo dus vind ik het altijd wel leuk als ik samen ben met haar. Ook al is ze twalf en vind ze dat ze niet veel hulp meer nodig heeft, was ze me toch in de gaten aan het houden of ik wel aan het kijken was naar haar. Ik vond het erg leuk om haar eens te zien zwemmen en ik kon zien dat ze in het water echt in haar natuurlijke omgeving is. Sue stuurde me ook een sms dat ze ons kwam ophalen, wat ook fijn nieuws was. Mo kwam heel blij naar me toe rennen toen zij en Sue aankwamen bij het zwembad. Ze had een medaille gewonnen en was door naar de finale! Het zwemtalent zit dus in de familie. Die avond heb ik opgepast en heb ik de meiden naar bed gebracht.

Vrijdag was een super dag, waaaaant ROSANNE WAS IN ENGELAND. Voor de mensen die mij niet persoonlijk kennen, of niet goed, Rosanne is mijn beste vriendin en ik ken ik min of meer al m'n hele leven. Ik mis haar natuurlijk hartstikke erg dus was dan ook door het dolle heen dat ze in Engeland was. Ze arriveerde helaas pas wat later in de middag waardoor ik eerst samen met Sandra naar Wandsworth Town ben gegaan. Sandra was in contact met een Duits meisje die net was aangekomen dus brachten we haar een bezoekje. Ze snapte nog niet alles zo goed en kende de weg nog niet echt dus hebben we haar een beetje geholpen. We hebben haar, heel belangrijk, de Costa laten zien. Daarnaast hebben we een oyster voor haar gekocht, uitgelegd hoe het werkt, er geld op gezet, de stations laten zien en nog wat andere kleine handigheidjes. Daarna was het tijd voor mij om naar Rooooos te gaan. Eerst nog wat probleempjes met de juiste metro vinden maar uiteindelijk was ik onderweg. Het koste me nog de enige moeite om de juiste McDonald's te vinden waar Rosanne was, maar uiteindelijk kon ik haar weer in m'n armen sluiten. Waar ik er vanuit was gegaan dat ze met twee andere mensen was, bleek ze met een groep van zo'n 8 mensen te zijn. Ik werd snel voorgesteld aan iedereen en nadat ze hun lunch ophadden was het tijd om even een bezoekje aan het hotel te brengen. Na een snelle opfrisbeurt, werd mij verzocht iedereen te begeleiden naar de Tower Bridge. Op naar de metro, na een iet wat kleine omweg kwamen we aan. Zij besloten om de excursie binnen in de Tower Bridge te bezoeken. Ik was daar al geweest een paar weken daarvoor en moest eigenlijk weer terug keren richting Barnes om Mo op te halen dus ging niet mee. Voor dat moment was het dus weer even afscheid nemen. Die avond ben ik zodra ik klaar was met werken weer richting Rosanne gegaan. Ik heb haar en alle andere ontmoet bij hun hotel en we zijn op pad gegaan om London at Night te bezichtigen. We zijn naar Piccadilly Circus afgereisd en zijn daar begonnen. Enkele toeristische winkeltjes later zijn we door gelopen naar Leicester Square waar we de M&M World bewonderde. Nog even naar China Town geweest en toen was iedereen eigenlijk zo moe dat we weer afscheid hebben genomen.

Zaterdag mocht ik gelukkig weer mee op stap met Rosanne en haar reisgenoten. Zij wilde graag naar Westminster Abbey, daar was ik zelf ook nog niet geweest dus vond ik het wel prima om daar af te spreken. Helaas waren zij wat opgehouden dus heb ik nog even moeten wachten, maar ik had geluk het was prachtig weer en er was gratis wifi in de buurt. Geen problemen voor mij dus. Uiteindelijk zijn we naar binnen gegaan, heb ik heel braaf een met een audio tour rondgelopen, daadwerkelijk geluisterd en allerlei weetjes geleerd. Na twee uur waren Roos, een ander meisje en ik er wel een beetje klaar mee en zijn we gaan zitten om te wachten op de rest. Allemaal weer verzameld zijn we verder gelopen naar Buckingham Palace om de wisseling van de wacht te zien. We splitsen op en Roos en ik kwamen nog redelijk dicht bij het hek uit. We konden desondanks dat niet heel veel zien en vonden het ook niet erg bijzonder. We gingen dan ook eerder naar het verzamelpunt en het bleek zelfs dat de rest daar al stond. Niet heel geslaagd voor ons gezelschap, maar ook wel weer iets wat van het toeristische bezienswaardigheden lijstje kan worden afgestreept. We zijn door een enorm mooi park, St James Park, gelopen om uit te komen in de buurt van Trafalqar Square. Hierna zijn we met de bus naar Oxford Street gegaan omdat iedereen graag wilde winkelen daar. Na ik had uitgelegd waar de Primark en andere populaire winkels te vinden waren, heeft iedereen zich opgesplitst. Ik had het geluk dat ik lekker met Roos kon rondlopen en wij besloten om eerst een wafel te halen. Na die overheerlijke heerlijkheid, wat een slechte woordkeuze, zijn we de Primark ingegaan. Rosanne's missie was om een witte blazer te vinden, wat ook gelukt is. Daarna zijn we nog naar wat andere leuke winkels gegaan, waarna we begonnen aan onze volgende missie. We wilde naar de Starbucks, dat is niet zo moeilijk hier in London, zeker op Oxford Street, dus die missie was al snel voltooid. De volgende opdracht was om weer op tijd bij de H&M, ons verzamel punt, te zijn. Dat lukte ons wonder boven wonder, maar we kregen op dat moment wel een sms dat de rest te laat zou zijn. Wij hebben lekker in het zonnetje mensen bekeken en genoten van onze koffie's. Vanuit Oxford Street zijn we via Regent Street weer uitgekomen bij Piccadilly Circus en Leicester Square om nogmaals een bezoekje te brengen aan M&M World. Het werd inmiddels etenstijd dus heb ik iedereen geïntroduceerd aan de Nandos. Na het diner waren er veel mensen in de groep die de Tower Bridge graag nog even in het donker wilden bekijken. Na wat verkeerde bussen en omreizen zijn we uiteindelijk bij de Tower Bridge aangekomen. Het was het gelukkig wel waard, want het was erg mooi. Terwijl we dicht bij het treinstation waren kwam ik er achter dat mijn laatste trein in drie minuten ging vertrekken. Ik hoefde gelukkig maar twee straten over te steken, had het laatste perron en de gang werd geblokkeerd door irritante toeristen, maar ik had het gehaald.

Dan was zondag aangebroken, waar ik eerst afreisde naar het hotel van Roos. Daarna zijn we op pad gegaan naar Camden Town. De nodige shirtjes, tassen, mutsen, schoenen en dergelijke werden ingeslagen waarna we op zoek gingen naar een leuk plekje om wat te drinken. Uiteindelijk vonden we ergens op een onderste verdieping een schattig cafeetje waar we warme chocolademelk of milkshakes hebben gedronken. Na een klein bezoekje aan hun hotel was het helaas tijd om op de bus te wachten. We hebben nog een lekkere lunch in de zon gehad en toen moest ik afscheid nemen van iedereen.

Omdat het nog niet zo heel laat was ben ik naar Putney afgereisd. Daar heb ik in de zon gewacht op een paaltje totdat Sandra klaar was met haar Cupcake Course. Ik verveelde me nogal wat er tot heeft geleid dat ik haar vol heb bestookt met berichtjes over van alles en nog wat. Mijn geduld om op haar te wachten werd wel beloond aangezien ik een overheerlijke cupcake mocht eten. We zijn door gelopen naar het Leisure centre om onze favoriete zondag sportles te volgen. Na de les besloten we om nog twee cupcakes te verorberen bij de Thames. We hadden ze alvast vast toen we begonnen te lopen en hoorde opeens erg hard gelach. "You're horrible, I need to take a photo of that". Tony en Sasa hadden ons zien lopen en vonden het blijkbaar nogal vermakelijk dat we na een sportles met cupcakes rondliepen. Oh wel, ze waren overheerlijk dus wij hebben lekker genoten.

Liefs,
Annika

If you were at the Hyde Park session, what the hell are you doing here?

Onder het mom beter laat dan nooit, hierbij de blog over 24 februari tot en met 2 maart.

Waar waren we ook al weer gebleven, het was de week na de vakantie van m'n meiden en mijn lange weekend in Edinburgh! Oh en het is mijn 25ste blog, wat ik ook wel weer een bepaalde mijlpijl vind.

Tegan had geluk, en ik stiekem ook, zij had nog een dagje vrij van school. Wat logischer wijs inhield dat ik ook mijn school moest missen, maar dat mis ik natuurlijk als kiespijn. Geen grammaticale moeilijke opdrachten voor mij op de maandag ochtend. Wel had ik twee gierende, drukke beginnende pubers in huis. De playroom werd al snel omgetoverd in een bioscoop en het gekraak van zakken chips en snoep was duidelijk boven de film uit te horen. Rond lunchtijd heb ik er met de enige moeite nog wat gezonds ingekregen. Al snel kwamen we op het onderwerp dromen en het gesprek leidde naar de vraag wat doven en blinden dromen waarna we op nachtmerries uitkwamen en eigenlijk werd het na dat moment zo ingewikkeld dat ik het zelf niet meer snap. Die avond wilde Sandra en ik naar de sportschool gaan, maar er was een nogal groot gebrek aan motivatie. Dit zorgde ervoor dat we andere plannen bedachten, namelijk naar onze favoriete stamkroeg de Starbucks te gaan. Echter waren we beidde vrij laat klaar met werken waardoor we hooguit een bezoekje van tien minuten konden brengen aan de Starbucks. We besloten om naar de pub te gaan en daar gezellig wat te kletsen en drinken.

Dinsdag was niet zo'n heel bijzondere dag en als ik heel eerlijk ben kan ik ook niet zo erg veel herinneren. 's Ochtends weer naar school, daarna koffie gedronken bij onze stamkroeg. 's Middags lekker met Mo gespeeld waarna ik 's avonds weer met Sandra naar onze tweede favoriete sportles van de week ben gegaan, Armageddon. Weer geluk, er was nog steeds geen film ploeg aanwezig, maar er werd ons beloofd dat dat de week erop toch echt zou gaan gebeuren.

De woensdag was een iets drukker dagje. Eerst heb ik 's ochtends snel het beddengoed gewassen en verwisseld, toen dat veilig in de droger zat ben ik snel op pad gegaan naar Central London. Daar zou ik Sandra met een vriend van haar, Ceddy, treffen. Het was heerlijk weer dus mijn wandeltocht langs de Thames was flink genieten. Ik zou Sandra en Ceddy bij de Nero, jazeker we gaan ook nog naar andere plekken dan de Starbucks, ontmoeten. Eenmaal binnen was Sandra zo druk bezig op haar telefoon dat ik haar aandacht niet kon trekken, Ceddy zag mij echter al wel aankomen. Het was een beetje ongemakkelijk om naar hun toe te lopen terwijl ik hem nog nooit eerder had ontmoet en we elkaar een soort van aan elkaar voorstelde. Uiteindelijk had Sandra het ook door en werd de situatie enigszins gered. Terwijl ik naar hen aan het toe lopen was had Sandra mij bericht via whatsapp over het feit dat ze dacht dat er Nederlanders naast hen zaten. Aan mij de taak om dit te controleren, ik had op dat moment toch al vrij lang geen Nederlands meer gesproken dus ik vond dit eerlijk gezegd nog best lastig. Zo blijkt maar weer wat het Engels spreken met een mens kan doen. Die avond zou ik met mijn groe zus gaan skypen over zomervakanties. Ze bleek echter ziek te zijn dus na zo'n twintig minuutjes gaven we het op en besloten we het een andere keer in te halen. Ik verveelde me wel nogal dus vroeg maar aan mn ouders of zij wel gezond en vrij waren. Dat bleek zo te zijn, dus heb ik met hen een aantal uurtjes geskyped.

Dan zijn we al weer bij de donderdag aangekomen, heb niet zo veel beleefd deze week dus misschien dat het een keer bij een korte blog blijft. Die donderdag was niet bijster interessant. Tijdens de les heb ik met een grammatica opdracht chocolade gewonnen. Na de les ben ik naar huis gegaan, ik moest nog wat wasjes draaien, een blog schrijven voor travel active en voor de shownoot. Na ik daar mee klaar was ben ik nog heel even terug in bed gegaan, aangezien ik kapot moe was. In de avond ben ik thuis gebleven, tv gekeken en ben ik heul vroeg naar bed gegaan. Was ook eens een keertje nodig.

De vrijdag daarentegen was een stuk interessanter. Michelle was weer een weekendje terug in Engeland, reden voor een feestje en om elkaar weer te zien. Sandra en ik hadden al afgesproken om naar een Duitse pub in central London te gaan. Er was daar een all you can eat German buffet voor maar vijf pond, dus wij vonden dat we dat eens moesten gaan proeven. De pub zou pas om 12 uur opengaan en wij waren allemaal wel klaar wat ons deed besluiten elkaar alvast te meeten bij onze favoriete plek de Starbucks. Ik moest eerst nog even strijken, maar Sandra en Michelle waren alvast gegaan. Zodra ik klaar was ben ik vol enthousiasme naar de Starbucks gegaan waar ik na een paar weekjes Michelle eindelijk weer kon zien. Al snel was het weer lachen, gieren en brullen geblazen. Het werd tijd om op pad te gaan naar de pub, we waren er wat vroeg en de pub zou pas open gaan om 12 uur dus wachtte we buiten. Waar we een bijzonder schouwspel waarnamen. Er was tegenover ons een weg die was afgesloten met paaltjes, nu was er een gat gemaakt tussen de paatjes van ruim 3 meter voor auto's om doorheen te rijden. Er was een wit busje aan het achteruit rijden richting dat gat, al snel merkte wij op dat hij wel behoorlijk scheef ging. We vroegen ons dan ook af wanneer hij het zelf door zou hebben. Dat bleek te zijn op het moment dat hij tegen het paaltje aanreedt. Zonder ook maar een moment om te kijken reed ie vooruit, weer achteruit, deze keer ging die wel door de paaltjes heen, en hij reed weg. Wij vonden het maar raar dat hij niet eens even na ging of er schade was, maar aan alle andere deuken en krassen te zien was deze actie niet bepaald een uitzondering. Inmiddels was het twaalf uur en werd de pub geopend, net voordat wij de deur opende kwamen er uit het niets miljoenen, lees tientallen, niet gelogen, zakenlui aanlopen die allemaal voor ons de pub inliepen en in de rij gingen staan. We hadden dus drie kwartier gewacht, om vervolgens nog zo'n twintig minuten achteraan in de rij te staan. Ons geduld werd echter zwaar beloond! Er was allerlei overheeeeerlijk eten, van bratwursten, Schitzel, Gulash tot Pfannkuchen, rote Grütze en Schokopudding, om even in de Duitse sferen te blijven. Het was ontzettend lekker en ik heb mezelf ook veel te vol gegeten, we besloten wel dat het sowieso voor herhaling vatbaar was. Die avond zouden we Michelle, haar vader en zusje ontmoeten in de pub, maar helaas kwam Michelle's zusje daar niet naar binnen. Zij zijn vervolgens terug gegaan naar het hotel dus konden wij ze niet meer ontmoeten. Sandra en ik zaten zo ontzettend vol dat we vonden dat we wel echt iets moesten ondernemen. We kwamen op het idee om langs de Thames te lopen. Het was donker en we liepen over het bospad, we leven wel beide nog dus er zijn geen enge rare dingen gebeurd gelukkig. We hebben nog best wel een heel stuk gelopen, later hebben we het opgezocht via Google Maps en het bleek dat we ruim 10 km hadden gelopen. Toch nog even al wat gedaan aan alle calorietjes die we naar binnen hadden gewerkt die middag.

Dan zijn we alweer aangekomen bij de zaterdag! We hebben een hele speciale activiteit ondernomen, we zijn gaan bowlen met school, in de ochtend. Wauw. Om 8 uur moest ik al opstaan om op tijd aanwezig te zijn. Na we onze prachtige schoenen hadden gepast was het tijd voor actie. De teams waren gemaakt en ik heb goed nieuws. IK HEB GEWONNNEEEN. Ik moet toegeven, ik ben erg trots op mezelf. Mijn speciale techniek van het gewoon de bal met een boogje op de baan gooien waarna hij nog wat door stuiterde bleek dus te werken. Een uurtje later was het weer klaar en werden we losgelaten in de vrijheid. We bleken vlakbij Notting Hill te zijn, dus werden we het er al snel overeen dat we de Portobello market eens een bezoekje zouden brengen. Het uitgebreide assortiment aan etenskraampjes deed onze eetlust doen opwakkeren. We hebben ons nog enigszins kunnen inhouden door een jamdonut en frozen yoghurt te kopen. Ik moet toegeven, het was overheerlijk. We wilde ook erg graag een wafel, maar dat was toch iets te veel van het goede. Na twee a drie rondjes over de markt te hebben geslenterd besloten Sandra en ik om terug te gaan naar Putney, waar Claire terug naar huis ging. We hebben nog wat koffie gedronken bij de Costa en zijn daarna huiswaarts gekeerd omdat Sandra moest oppassen.

Dan zijn we bij een van mijn sportiefste dagen zo ver aangekomen. Onze Hongaarse lievelingsleraar van de zondag avond had deze dag een bootcamp georganiseerd in Hyde Park. Als fanatiekelingen moesten wij daar natuurlijk naar toe. Het zou na de lunch beginnen en omdat zonnetje toch wel redelijk goed aanwezig was besloten we te lunchen in Hyde Park. Michelle was ook gezellig meegekomen dus ons drietal was weer compleet. We hebben enorm veel lol gehad, het was een circuit training en we kregen ieder steeds andere oefeningen die we allemaal afwisselde. Al snel hadden we een klein publiek bij elkaar verzameld. Ze stonden ons allemaal wat schaapachtig aan te staren waarop ik heel vrolijk naar ze begon te zwaaien. In de hoop op wat applaus, helaas kwamen ze weer enigszins tot leven door deze actie en liepen ze zonder mijn welverdiende applaus weg. We hebben het erg naar onze zin gehad en voordat we het wisten waren de twee uur alweer voorbij. Na een korte pauze waar we Michelle weer gedag hebben gezegd zijn Sandra en ik naar het Leisure Centre gegaan. Om, jawel, onze standaard zondagse les te volgen. We waren al helemaal kapot en toen Tony ons begon uit te lachen terwijl we energie aan het opladen waren, liggend op de grond, kwamen we al snel voor onszelf op. Terwijl wij uitlegde waarom we zo moe waren kregen we als reactie, 'If you were at the Hyde Park session, what the hell are you doing here?' Ehm, ja Sasa staat nogal bekend om zijn hoge niveau en zware lessen dus daar was deze opmerking wel weer bewijs van. Sasa had ook niet geluisterd naar onze smeekbedes om deze les makkelijk te maken, maar besloot doodleuk om nog wat extra gewichttraining er doorheen te gooien. We hebben het overleefd, min of meer. We zijn hierna naar de Pub gegaan en hebben een welverdiend toetje besteld. De week was weer voorbij en ik ben zelfs nog thuis gekomen desondanks de zeer aanwezige in grote hoeveelheid spierpijn.

Liefs,
Annika

'Oh noooo I'm falling, help aannnikaaaa'

Terwijl het inmiddels al heerlijk lente weer is, zit ik binnen hard aan het werk in een poging mijn blog enigszins bij te schrijven. Deze gaat over de week van 17 tot en met 23 februari en heeft een aantal hele belangrijke gebeurtenissen erin! Namelijk mijn reis naar Scotland met Sandraaaa :D

Voordat ik naar Schotland zou gaan had ik eerst nog drie dagen met m'n lieve meiden die beide vakantie hadden. Op de maandag zouden we naar het aquarium gaan, maar Tegan had 's ochtends zwemmen dus moest ik met Mo wachten tot zij thuis zou komen. Mo en ik hebben eerst ander half uur gespeeld met haar salvanians. Ze had al 's ochtends vroeg alvast al haar poppetjes uitgestald, families bij elkaar gezocht, een verhaal lijn bedacht, een heel huis in elkaar gezet en de kleren gesorteerd. Voor de mensen die iets minder op de hoogte zijn van kinderspeelgoed dezer dagen, salvanians zijn kleine diertjes waar je mee kan spelen ze zijn een beetje als lego maar dan met een zacht vachtje. Denk niet dat het nu heel veel duidelijker is, maar ze zijn wel schattig en weer eens iets anders dan het gebruikelijke lego waar we normaal mee spelen. Aangezien ik er geen voorstander ben om vier uur lang op de grond te kruipen en te spelen vond ik het na ander half uur hoog nodig de tijd voor een andere activiteit. Mo had wel een leuk idee, ze wilde graag schilderen. We besloten beide om een prinses te tekenen en die met glitterverf in te kleuren. Daar waren we redelijk snel klaar mee waardoor we besloten om een verhaal bij de prinses te bedenken. Uiteindelijk kwamen we op het idee om onze verhaaltjes te ontwikkelen in een heus sprookjesboek. Mo haar prinses heette May en de mijne Emma, ze waren hartsvriendinnen en in ieder verhaal beleefde ze een avontuur. Aan het einde van het verhaal gingen ze naar bed en bedachten ze een nieuwe droom, die dan in het opvolgende verhaal zou uitkomen. Om het nog een tandje moeilijker voor onszelf te maken, hebben we er voor gezorgd dat onze verhaallijnen overeen kwamen met elkaar. Iedere keer verwerkte we het verhaal van de ene prinses in het verhaal van de andere prinses en dat de dromen gelijk met elkaar opliepen. Ondertussen kwam Tegan thuis van zwemmen dus hebben we onze spullen gepakt en zijn we naar het aquarium gegaan. De wachtrij was redelijk demotiverend dus had ik als taak mijn meiden te entertainen. Gelukkig waren we omgeven door meerdere 'speciale' mensen en werd die taak voornamelijk overgenomen door hen. Eenmaal in het aquarium was vooral Mo erg onder de indruk van alle vissen, kwallen, schildpadden, pinguïns, zeepaardjes en wat er nog meer rond zwom. De haaien waren iets minder populair bij ons, zeker op het moment dat er ééntje uit het niets voor het raam waar Mo net stond te kijken langs kwam. Ze schrok nogal en ik heb vervolgens met een trillend rietje rond gelopen. Eenmaal thuis waren ze allebei vrij moe en hebben we als uitzondering de tv aangezet en gezellig met z'n alle een film gekeken. In de avond ben ik Sandra gaan vergezellen die alleen thuis was. Het idee was om naar de Nero te gaan voor een lekker bakkie koffie, maar die was helaas gesloten. Gelukkig voor ons zijn er minstens zes koffie zaken te vinden in Putney dus zijn we maar naar de Costa gegaan. Na de koffie zijn we doorgelopen naar Sandra's huis om ditmaal The Hobbit te kijken, in een poging rustig af te kicken van het weekend waar we natuurlijk onze Lord of the Rings marathon hadden.

Dinsdag had ik weer een hele dag met m'n meiden. Ditmaal zouden we naar de bioscoop gaan en iets lekkers bakken. Tigs had 's ochtends weer zwemmen dus Mo en ik zijn verder gegaan met het verhaal waar we waren gebleven met de Salvanians. Door het constante verandering van verhalen die nogal gelijk aan elkaar oplopen kan ik mn niet meer goed herinneren wat we precies hebben gedaan. Maar aangezien Mo op dat moment nog in haar 'Frozen' (dat is die ene film) periode zat ga ik er van uit dat minstens één iemand ijs krachten had, iemand Elsa heette en iemand zogenaamd de stem van Idina Menzel had. Na het spelen hebben we gewerkt aan ons sprookjesboek. Daarna was het tijd om op pad te gaan naar de bioscoop waar we de film Mr. Peabody and Sherman zouden gaan. Daar aangekomen bleek dat we niet met z'n alle naast elkaar konden zitten, omdat ik ze niet wilde teleurstellen zijn we toch maar gegaan. Mo heb ik uiteindelijk maar op mijn schoot genomen zodat ze niet met z'n tweeën alleen zaten. Was erg gezellig en de film was ook best grappig. Tiggy wilde het niet toegeven, maar ook zij heeft het erg naar haar zin gehad bij de film. Thuis besloten we dat het tijd werd om wat lekkers te bakken. Voor Mo haar verjaardag in oktober had ik haar twee kookboeken gegeven en sinds dat moment wil ze al heel graag koekjes bakken daaruit dus besloten we dat te doen. Mijn meiden hebben gelukkig alles behalve het volste vertrouwen in mijn bakkunsten, waar ik heel eerlijk gezegd niks van kan begrijpen. Als uitwerking was dit dat ik vooral mocht begeleiden en dat zij dan wel de moeilijke taken deden. Het kneden, het mixen van ingrediënten en de koekjes op de meest originele manier uit het deeg drukken. Al snel kwamen ze er achter dat het toch niet helemaal lukte en apprecieerde ze mijn genialiteit en bakkunsten uiteindelijk wel. Afijn, na de koekjes in de oven te hebben gestopt was het tijd om weer wat anders te verzinnen. In de tussentijd hebben we gespeeld en gekleurd. Toen de koekjes eenmaal klaar waren moest er natuurlijk geproefd worden en heb ik het voor elkaar gekregen om ze zodanig weinig te laten eten dat ze die avond beide braaf hun avond eten op hebben gekregen.

Die avond ben ik samen met Sandra naar onze standaard dinsdagavond les geweest, Armageddon. Die week zou er gefilmd worden waar ik alles behalve zin in had, gelukkig voor mij ben ik er onder uit gekomen. Jammer genoeg werd ons wel beloofd dat het de eerst volgende les daadwerkelijk gefilmd zou worden, als we bezwaar aan wilde tekenen dan mocht dat. Wat ik dan ook deed, het werd alleen niet serieus genomen...

Op de woensdag stond er eigenlijk op de planning dat ik met mn meiden naar het museum zou gaan. Normaliter is het daar al ongelooflijk druk, in de vakantie periode is het nog erger. Aangezien Tiggy vandaag vrij laat terug zou zijn van het zwemmen besloten we om niet naar het museum te gaan, maar te kiezen voor de speeltuin. In de ochtend was het weer hetzelfde ritueel voor Mo en mij, eerst spelen met de salvanian's vervolgens werken aan ons sprookjesboek om ons daarna klaar te maken om weg te gaan. Het is best een behoorlijk stukje lopen naar de speeltuin, waar we onder andere over een hele enge, hoge, grote, onstabiele, huiveringwekkende brug moeten. Met name ik ben daar niet zo'n fan van wat mijn hostkinderen ook prima doorhebben. Op de brug kwam al snel hun acteertalent naar boven. 'Oh noooo I'm falling, help aannnikaaaa'. 'Oh look there, Annika I think there is something wrong, Annika look look looook!' Ik heb ze duidelijk gemaakt dat ze hun eigen boontjes mochten doppen zolang wij op de brug waren, op een pedagogisch verantwoorde manier natuurlijk, en ben zo snel mogelijk naar de overkant gelopen. In de speeltuin aangekomen wilde we eerst op de grote schommel gaan, maar er kwam al snel een klein jongetje van een jaar of twee, drie aangelopen. Nu had ik er geen problemen mee als hij er ook bij kwam alleen bleef hij er een beetje schreeuwend omheen staan. Zijn au pair kwam aanlopen en nam hem mee dus hebben we er niet al te veel aandacht aan besteed. Op naar onze tweede missie, elkaars voeten aanraken terwijl wij aan het schommelen waren. Ook hier kwam onze aanbidder ons achterna, gelukkig zijn we nog net onder een ongelukje uitgekomen. Op een onbewaakt moment rende Matteo, het jongetje, vol langs de school van Tegan, die hem voor zover ze dat kon op de schommel probeerde te ontwijken. Mo werd hier een beetje nerveus van dus zijn we maar naar een ander toestel gegaan, waar wij nogmaals gevolgd werden door onze nieuwe vriend. Mo vond het niet meer leuk en wilde naar huis, maar de schoonmaakster was er dus konden we helaas nog niet terug. Uiteindelijk hadden we geluk, de au pair nam Matteo mee waardoor wij het alsnog leuk hebben gehad. Op een gegeven moment hadden we een wedstrijdje, we moesten zo snel mogelijk een toestel over klimmen en dan een rondje rennen. Mo was een beetje aan het hannesen en zat op een gegeven moment vast, het is haar uiteindelijk gelukt waarna het Tiggy's beurt was. Zij was wat slimmer en zette dan ook een zeer snelle tijd neer. Nu was het mijn beurt om haar te verslaan, wat mij uiteraard niet is gelukt. Wat ik overduidelijk deed om hen een goed gevoel te geven. Eenmaal thuis aangekomen hebben we een filmpje aangezet. Het ging over robots en was eerlijk gezegd best grappig. Daarna hebben Mo en ik de koekjes die we de dag ervoor hadden gebakken versierd terwij Tigs met haar huiswerk bezig was. We wilde proberen om in thema's te werken. Prinsessen, cowboys, monsters, we hebben goed gebruik kunnen maken van onze in grote getale aanwezige fantasie. Mo is hierna begonnen om haar thee servies te versieren, die ze voor haar verjaardag afgelopen oktober had gekregen. Eerst is ze begonnen met het maken van een ontwerp om het vervolgens te gaan schilderen. Tegan kwam op dat moment ook weer naar beneden dat ze zich verveeld omdat zij haar huiswerk af had. Ik ben daarom met haar ben ik een banaan gaan spelen. Wel volgens onze eigen regels, maar er is niet vals gespeeld en we hebben de grootste lol gehad. Zo vond ik het erg moeilijk om een gloeilamp te raden en kwam Tegan niet op kussen.

Die avond ben ik niet naar de sportschool gegaan, noch naar de pub of een andere plek dichtbij huis. Het was namelijk tijd om met de nachtbus naar Edinburgh te vertrekken! Met een koffer en tas volgeladen ben ik op pad gegaan. Ik had netjes m'n deken, kussen, pantoffels en dergelijke meegebracht om het mezelf zo comfortabel mogelijk te maken. We moesten immers ruim tien uur met de bus en ik was van plan om wat uurtjes slaap in te halen. Sandra en ik waren zo goed op tijd aanwezig dat we min of meer als eerste de bus in konden en we hadden onze stoelen dus voor het kiezen. We zijn voorin gaan zitten waar je wat meer beenruimte had. De man die de kaartjes controleerde zag er extreem oververmoeid uit en wij waren al enigszins argwanend of hij ook de buschauffeur zou zijn. Helaas kwamen onze angstige vermoedens uit en bleek hij inderdaad de chauffeur te zijn. Niet met een geheel veilig gevoel gingen we dan uiteindelijk op pad naar Edinburgh. Nog niet heel erg moe kwamen we er achter dat Sandra naast alles wat ze had meegebracht, één cruciaal detail was vergeten. Ze had heel lief boodschappen gedaan, brood gehaald, nutella, koekjes en al dat lekkers maar was een mes vergeten mee te nemen. We besloten dat, dat geen probleem was en settelde ons comfortabel neer om in slaap te vallen voor de volgende 650 km die ons te wachten stonden.

Hoewel wij ons hadden voorgenomen om lekker te slapen in de bus, bleek dit zo'n typisch gevalletje makkelijker gezegd dan gedaan. In de werkelijkheid bleken de stoelen niet zo comfortabel als onze bedden en bleven we ons toch wel een beetje zorgen maken over de chauffeur en zijn rijkunsten. De eerste twee en een half uur verliepen gelukkig sneller dan we dachten en de bus reed richting een parkeerplaats, oftewel een paaauze! Dachten we, het bleek niet zo te zijn, iets beters namelijk een wisseling van chauffeur!! Een enorm wakkere chauffeur stapte in wat ons wat meer vertrouwen gaf voor de rest van de nacht. De volgende stop was daadwerkelijk een pauze en hebben we de kou getrotseerd om naar de wc te gaan. Bij de tweede stop had ik geen zin om moeilijk te doen en besloot ik om op mijn pantoffels naar buiten te rennen. Springend over plassen warmde ik mezelf ook nog enigszins op. Terwijl we aan het wachten waren op de bus brachten we de McDonald's een bezoekje om ze weer te verlaten met een plastic mesje rijker. Gezien geografie niet bepaald toe behoord aan onze kennis begon op dit moment ook de twijfel toe te slaan of wij nou al wel of niet in Schotland waren. We kwamen er niet achter en besloten dat we het hier bij lieten, niet wachtend op een actie om toe te voegen aan ons eindeloos lange lijstje van blunders. Op dit moment had ik nog geen oog dicht gedaan en ik was dan ook als enige passagier nog klaar wakker. Sandra had inmiddels al zo'n vier uur geslapen en was iets minder moe dan ik. Terwijl het zonnetje op kwam en de bus langzaamaan Edinburgh inreed vielen mijn ogen eindelijk dicht. Om twee minuten later wakker te worden gemaakt door Sandra die mij erop wees dat we net langs het hotel waren gereden.

Onze eerste missie in Edinburgh was het vinden van een goed cafeetje voor een ontbijt. Ik ben met school een paar jaar terug in Edinburgh geweest en het bleek dat ik nog iets had onthouden van de weg daar. Al snel kwamen we aan op de high street en hebben we wat lekkers gevonden waarna het tijd werd om ons in de Schotse Starbucks te vertoeven om de rest van de dag te plannen. Na een soort van planning te hebben gemaakt was het tijd om ons hotel te zoeken. Sandra had het gezien tijdens onze busrit dus aan haar was de taak om ons er heen te leiden. Op een gegeven moment kwamen we aan bij een kruising en wist Sandra niet meer waar we ons bevonden en waar het hotel zich eventueel zou bevinden. Toch maar een kaart geraadpleegd kwamen we er achter dat we iets te ver waren en een stukje terug moesten lopen. In het hotel aangekomen bleek dat het geen probleem was dat we drie en een half uur te vroeg waren. We mochten onze bagage daar achterlaten en konden over twee uur al terugkomen om onze kamer in te gaan. Ons volgende punt op de agenda was het verkennen van Edinburgh.

Al snel kwamen we er achter dat Edinburgh heel erg verschilt van London. Zo is er veel minder verkeer en is het vele malen kleiner. We hebben alle tijd genomen om rustig door de stad te slenteren en met in ons achterhoofd te houden om richting het Kasteel te lopen. Met een flinke omweg kwamen we daar uiteindelijk aan en hadden we een erg mooi uitzicht over Edinburgh. Daarna hebben we wat willekeurige straatjes gevolgd en zijn we bij een ontzettend schattig cafeetje uitgekomen. Het bleek maar weer dat het soms veel leuker is om niet in het centrum naar de bekende zaken te gaan, maar soms ook eens in een rustigere buurt een leuk zaakje op te zoeken. In het raamkozijn was een hoekje gemaakt met grote kussens waar je kon relaxen en verder waren er allerlei oude liefelijke tafeltjes met stoelen. Na nog even door de High Street te hebben gedrenteld vonden we het tijd om naar het hotel te gaan en ons even op te frissen. Waar wij ons niet op heel veel hadden voorbereid bleken we echt een top deal te hebben gepakt met het hotel. De receptionist vertelde dat ze het hotel net hadden over gekocht en dat zij bezig waren om het in een vier sterren hotel te veranderen. Dat kon je heel goed merken, we hadden echt een super luxe kamer! De badkamer moesten ze alleen nog renoveren en dat kon je wel merken, maar dat kon de pret niet drukken.

Na het douchen en opfrissen zijn we weer op pad gegaan. We hebben boodschappen gedaan en zijn daarna bij Nandos gaan eten. Zodra het buiten droog was zijn we op pad gegaan om Edinburgh in het donker te ontdekken. Ik had m'n statief meegenomen dus zijn we op pad gegaan om allerlei leuke foto's te maken met licht effecten. Het was enorm koud en we waren ook bijna doodgevroren, maar het was het waard. Eenmaal terug in het hotel hebben we nog heel even naar de Olympische spelen gekeken voordat we helemaal uitgeput in slaap vielen. Ik had op dat moment al veertig uur niet geslapen, dus was ook hoognodig aan slaap toe.

De vrijdag zou ik heel kort kunnen beschrijven, we hebben twaalf uur lang aan bus tour gedaan met foto stops en een boottocht tussendoor. Mijn vaste lezers zullen het inmiddels wel weten, ik ben niet van het kort maar krachtig een boodschap overbrengen oftewel ik zal mijn best doen het niet al te uitgebreid te maken.

Vrijdag ging onze wekker al weer veel te vroeg omdat wij om 7.30 alweer netjes buiten moesten staan. We werden opgehaald door onze buschauffeur voor deze dag, Graham. Wij waren de eerste die werden opgehaald waardoor we nog een sightseeing tour door heel Edinburgh heen kregen terwijl wij alle andere passagiers ophaalde. Zodra we compleet waren stelde onze chauffeur zich voor als Graham en werd ons even heel goed duidelijk gemaakt dat we hem vooral geen Driver mochten noemen. Deden we dat wel, zou hij ons aanspreken met Passenger. De sfeer zat er al snel in en onder het genot van een heerlijk typisch Schots liedje dat ons welkom heette in Schotland begonnen we aan onze 585 kilometer lange tocht met de bus.

De eerste foto/koffie stop was op de grens van de Highlands in Kilmahog. Daar konden we alvast een snelle blik werpen op het uitzicht dat we de aankomende uren van dichtbij mochten gaan bekijken. Terwijl we door de prachtige landschappen reden voorzag Graham ons met de nodige interessante informatie.

Dat dit een veel belovende dag zou worden werd duidelijk toen wij hoger in de bergen gingen rijden, het was echt een magnifiek uitzicht. We zijn op de Black Mount gestopt om foto's te maken en zijn daarna weer door gereden. Op een gegeven moment hadden Sandra en ik het gevoel dat wij deze omgeving al eerder hadden gezien. De chauffeur begon op dat moment ook met het spelen van Skyfall van Adele en het kwartje viel. We reden op dat moment door de omgeving waar de laatste scènes van Skyfall zijn gefilmd!

Terwijl het buiten regende reden wij weer verder naar volgende locaties, we hadden geluk bij iedere fotostop was het droog. Bij 'the weeping falls of Glencoe' werden we daarentegen wel bijna weggeblazen maar het was het zeker waard. Aangezien we veel stops hadden en een beetje moe werden van het constant aan en uit doen van onze jassen besloten we maar naar buiten te rennen en snel weer naar binnen te gaan. Graham verklaarde ons voor gek, maar wij vonden dat dit toch echt de slimste manier was. Na weer flink wat tijd door de meest prachtige landschap te hebben gereden hadden we weer een stop. Ditmaal zou het een langere pauze zijn, want we stopte op een hele speciale plek... Het Loch Ness! Loch is het Schotse woord voor meer en Ness slaat op het zogenoemde monster dat daar zou moeten rondspoken. Hier aangekomen was er een prachtige regenboog en scheen het zonnetje. Snel maakte we wat foto's van het wondermooie uitzicht en uit het niets was er een wolkbreuk en waren we doorweekt binnen twee seconden. Aangezien er naast het meer niet zo heel erg veel te doen is zijn we meegegaan op de bootcruise. We hebben helaas niet het monster gevonden, tenzij je de plaatjes die op de ramen waren geplakt meetelt. De zeeziekte viel enigszins mee, maar ik was wel blij dat de tocht niet al te lang duurde. Na nog even in het toeristenwinkeltje rond te hebben geneusd zijn we weer terug gekeerd naar de bus. Het was op dit moment al weer tijd om terug te keren naar Edinburgh. Wel zouden we dit doen door, door een, ik val in herhaling, oogverblinde omgeving te rijden. Eenmaal teruggekeerd in Edinburgh heeft Graham ons na een fameuze dag afgezet bij ons hotel. We hebben ons kort opgefrist om nog even langs een pub te gaan waar we wat hebben gegeten.

Op zaterdag was onze laatste dag aangebroken in Edinburgh. We zijn op tijd opgestaan om te ontbijten zodat we onze tijd goed konden gebruiken. Op vrijdag waren we te vroeg weggegaan om het ontbijt te kunnen nuttigen, we gingen dus met enige nieuwsgierigheid naar beneden. We bleken geluk te hebben, meerdere soorten cornflakes, toast, croissantjes, wafels en ECHTE KOFFIE! Dat betekent dus niet de oplosbare koffie die ik normaal heb bij m'n ontbijt dus ik was in de zevende hemel. Na wij klaar waren hebben we uitgecheckt, onze spullen achtergelaten en nogmaals door Edinburgh gelopen. Na de lucnh, die we eigenlijk niet hadden omdat we nog zo vol zaten van ons ontbijt, hebben we een historische ondergrondse tocht gedaan. We bleken de enige twee te zijn, waarschijnlijk omdat het op geschiedenis gericht was en niet op de spookkant, maar dat vonden we eigenlijk wel fijn. We zijn naar de 'volts' gegaan, dit zijn de plekken waar heel vroeger allerlei mensen hebben geleefd. Het is pikdonker en er zijn allerlei enge spookverhalen. Naast de geschiedenis was onze gids er ook niet vies van om even in geuren en kleuren te vertellen wat er allemaal precies wat gebeurd op haar tours of die van andere. Met enigermate knikkende knietjes was ik stiekem toch wel blij dat ik na 45 minuten weer veilig buiten stond. In het aangename zonnetje, zonder geesten, zonder spookverhalen met heel veel licht om me heen. We zijn nog even naar een park boven op een berg gelopen waar we een mooi uitzicht hadden over Edinburgh. Toen was het moment toch echt aangebroken waarop we voor de laatste keer terug moesten naar het hotel om onze koffers op te halen en te beginnen aan onze reis terug naar London. Voor de terugweg hadden we, godzijdank, niet voor een nachtbus gekozen. We gingen terug met de trein. Dit was comfortabeler, gezelliger, maar bovenal het duurde 'maar' vijf en een half uur om terug te komen. We hadden het getroffen met onze plekken, er kwam een zeer aantrekkelijke man, jongen, student, tegenover ons zitten. Nadat we een tijdje onderweg waren bleek dat ik niet de enige was die foto's van hem maakte. Hij deed dat ook van zichzelf, om vlak daarna deze foto te bewerken. Het enige wat we er van konden maken is dat hij een spongebob tekende.. Maakte hem iets minder verleidelijk maar de slimme boeken waarin hij daarna las maakte dan weer veel goed. De vrouw naast hem had een wat twijfelachtige appetijt. Ze begon een broodje ham te eten, wat ik best normaal vind, en deed daar chips op. Wij zagen hier de heerlijkheid niet helemaal van in, maar ik ben wel erg nieuwsgierig, misschien dat ik het wel eens probeer. Eenmaal in London aangekomen moesten we nog een uurtje reizen en ben ik doodmoe in slaap gevallen.

De zondag heb ik heeeeel lang uitgeslapen, tot negen uur... Wel ben ik lekker lang in m'n bed blijven liggen. Daarna ben ik naar de Nero gegaan met Sandra om vervolgens naar onze lievelings sportcursus te gaan. Ditmaal was het iets minder leuk, Sasa zette de muziek ongelooflijk hard aan, er was veel geschreeuw en hij keek heel boos. Ik was eerlijk gezegd een beetje bang, maar heb het overleefd. Daarna hebben we een toetje gegeten in onze stampub voordat ik weer lekker naar huis ben gegaan om m'n bedje in te duiken.

Liefs,
Annika